. ..Όλοι στην Ελλάδα γνώριζαν ποιοι προκάλεσαν τον εμφύλιο. Όλοι γνώριζαν τον ρόλο των ’Αγγλων.
Αν σ' αυτό προστεθεί και η γνώση των Ελλήνων στα όσα αφορούσαν και τη Χούντα, αντιλαμβάνεται κάποιος ότι η θέση των Αγγλοαμερικανών στην Ελλάδα δεν ήταν ιδιαίτερα ευνοϊκή.Μια ισχυρή Ελλάδα με έντονο αντιαμερικανισμό ήταν εφιάλτης γι' αυτούς.
Η έκφραση αυτού του εφιάλτη ήταν η ελληνική εργατική τάξη.
Με τον Παπανδρέου αυτήν την τάξη θέλησαν να ελέγξουν, πολύ πριν αυτή γίνει επικίνδυνη.
Πώς θα γινόταν αυτό;
Με την έντονη αστικοποίησή της.
Ο Παπανδρέου θα έδινε προνόμια στους αστούς, ώστε να "καπελωθεί" η εργατική τάξη πολύ πριν αυτή γίνει επικίνδυνη.
Ο Παπανδρέου θα διεύρυνε και θα πριμοδοτούσε τον δημόσιο τομέα, για ν' αποκτήσει την αντεργατική ασπίδα των δημοσίων υπαλλήλων.
Ο Παπανδρέου θα "άνοιγε" τα Πανεπιστήμια, για ν' αλλάξει τους συσχετισμούς δυνάμεων μεταξύ εργατών και αστών.
Ήθελε να δημιουρ¬γήσει ένα ανθρώπινο δυναμικό, που θα τον ευγνωμονούσε και ταυτόχρονα θα τον είχε απόλυτη ανάγκη προκειμένου να επιβιώσει.
Ένα δυσανάλογα μεγάλο για το μέγεθος της χώρας μορφωμένο ανθρώπινο δυναμικό, που δεν θα μπορούσε χωρίς την κρατική "βοήθεια" να απορροφηθεί από την ελληνική οικονομία.
Ακόμα και οι μεγάλες "κοινωνικοποιήσεις" των πρώην μεγάλων ιδιωτικών επιχειρήσεων αυτόν τον στόχο υπηρετούσαν.
Να αλλοιώσουν τα χαρακτηριστικά της ελληνικής εργατικής τάξης.
Να μετατρέψουν τους εργάτες σε ημιδημόσιους υπάλληλους, των οποίων η νοοτροπία θα ήταν διαφορετική από αυτήν των αυθεντικών εργατών.
Το αποτέλεσμα;
Το σημερινό άθλιο γυφτοαστικό ελληνικό κράτος.
Το κράτος της πλάκας, που "σέρνεται" πίσω από τον κάθε ισχυρό.
Το κράτος της πλάκας, όπου όλοι αναζητούν το βόλεμα του αστού.
Το βόλεμα αυτού που δεν θέλει να δουλεύει, γιατί "υπηρετεί".
Το βόλεμα αυτού που θα "υπηρετήσει" ακόμα και τον διάβολο, αν αυτός τον πληρώσει παραπάνω.
Έτσι η Ελλάδα έγινε σταδιακά το κράτος όπου κυρίαρχοι της οικονομίας έγιναν οι έμποροι και όχι οι παραγωγοί.
Κυρίαρχοι μη-κεφαλαιοκράτες της κοινωνίας έγιναν οι "μορφωμένοι" σερβιτόροι και οι "βίζιτες" των ΙΕΚ "επάργυρη χτένα" και όχι οι εργάτες και οι εργάτριες.
Αυτό ήταν το ζητούμενο από τους Δυτικούς ιμπεριαλιστές και βέβαια τους Εβραίους έμπορους.
Γι' αυτό "γυάλιζαν" τον Παπανδρέου πριν τον στείλουν στην αποστολή του.
Μια αποστολή που είχε ήδη αρχίσει να διευκολύνεται από τρομερές "συμπτώσεις".
"Συμπτώσεις", όπως για παράδειγμα αυτήν της "εξέγερσης" του Πολυτεχνείου.
Ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι η εξέγερση του Πολυτεχνείου ήταν αυθόρμητη και όχι υποκινούμενη από ξένες δυνάμεις, τίποτε δεν είναι καθαρό στην ανάλυσή της.
Σε μια περίοδο που η Χούντα καταρρέει από φυσικά αίτια λόγω της διαρκούς αντίδρασης και βέβαια της οικονομικής προόδου του ελληνικού λαού κάποιοι γίνονται ήρωες ανατροπείς της μέσα σε λίγες μέρες.
Μέσα σε λίγες μέρες ξεχάστηκαν αγωνιστές που βασανίζονταν μια ζωή για τη δημοκρατία κι αναγορεύτηκαν σε ήρωες άνθρωποι που δεν πρόλαβαν να φάνε ούτε ένα ολόκληρο σάντουιτς μέσα στο Πολυτεχνείο.
Ξεχάστηκαν πραγματικοί ήρωες της ατομικής δράσης και της ατομικής ευθύνης που είναι το πιο δύσκολο και εμφανίστηκαν "νεοήρωες" της "μέθης" του όχλου και των συλλογικών ευθυνών.
Ξεχάστηκαν κοινωνικοί ήρωες που μπαινόβγαιναν μια ζωή στις φυλακές και εμφανίστηκαν "νεοήρωες" της μιας "τρελής βραδιάς".
"Ήρωες", που δεν είχαν να πουν τίποτε απολύτως όχι για τους αγώνες τους, αλλά ούτε για τα ίδια τα κοινωνικά προβλήματα.
Τι ήταν όλοι αυτοί οι νεοεμφανιζόμενοι στο προσκήνιο;
Φτωχοί αστοί, που απεχθάνονταν την εργασία και είχαν ανάγκη το βόλεμα του "υπηρέτη".
Φτωχοί αστοί, που είχαν συγκρουόμενα συμφέροντα με τους εργάτες.
Φτωχοί αστοί, που ήθελαν να μετατρέψουν το ταπεινό "πτυχιάκι" τους σε χρυσοφόρο ορυχείο.
Φτωχοί αστοί, που ήθελαν να ζήσουν πλούσιοι, εξαργυρώνοντας μόνιμα το "εδώ πολυτεχνείο".
Τα "φώτα" της δημοσιότητας κατά "σύμπτωση" πέφτουν πάνω σ' αυτούς που συνέφερε τους ιμπεριαλιστές να ευνοηθούν και σε άλλη περίπτωση δεν θα είχαν καμία τύχη απέναντι στους σκληρούς συνδικαλιστές εργάτες.
Δεν θα είχαν τύχη τα εικοσάχρονα φοιτητάκια απέναντι σε σκληρούς εργάτες.
Ακόμα κι αν αγνοήσουμε τις φήμες ότι οι πρωταγωνιστές του Πολυτεχνείου πηγαινοέρχονταν στην αμερικανική πρεσβεία, ήταν μεγάλη η "τύχη" των αστών.
Ακόμα κι αν αγνοήσουμε τις φήμες ότι γύρω από το Πολυτεχνείο ήταν ακροβολισμένοι πράκτορες της Μοσάντ, ήταν μεγάλη η "τύχη" των αστών.
Ακόμα κι αν αγνοήσουμε τις φήμες ότι το περίφημο ολλανδικό τηλεοπτικό συνεργείο, που αποθανάτισε τον ηρωισμό των φοιτητών, ήταν εγκατε¬στημένο ημέρες πριν συμβεί η "εξέγερση" και ήταν εβραϊκών συμφερόντων, ήταν μεγάλη η "τύχη" των αστών.
Τα πάντα ήταν έτοιμα.
"Ήρωες" υπήρχαν και ο Παπανδρέου ήξερε ποιους θα ευνοούσε κατά την επιστροφή του στην Ελλάδα. "Ολοκαύτωμα" υπήρχε και άρα υπήρχε και δικαιολογία για την εύνοια.
Επίσης υπήρχαν και ψευδοήρωες και ο Παπανδρέου ήξερε με ποιους θα γίνει "κολλητός", προκειμένου να υπερασπιστούν από κοινού τα κοινά "αντιστασιακά" τους συμφέροντα. Όλα αυτά με βάση τη λογική δεν θα μπορούσαν να γίνουν χωρίς "άνωθεν" βοήθεια.
Ακόμα θα έτρωγαν μπουνιές και κλωτσιές οι εικοσάχρονοι "ήρωες", αν επιχειρούσαν να "καπελώσουν" από μόνοι τους το εργατικό κίνημα.
Το είδαμε όμως κι αυτό να συμβαίνει.
Από εκεί και πέρα τα πράγματα στην "πορεία" του Παπανδρέου προς την εξουσία γίνονται ακόμα πιο μυστηριώδη κι επικίνδυνα. Ο Εβραίος "σωτήρας" δεν ήταν μόνον "θαυματοποιός", αλλά και "τυχερός". Κάποιοι υπέρ του δέοντος βολικοί θάνατοι άνοιξαν διάπλατα τον "δρόμο" του Ανδρέα.
Σκοτώνεται σε ένα μυστήριο αυτοκινητικό "δυστύχημα" ο Αλέκος Παναγούλης.
Ένας πραγματικά γενναίος Έλληνας, που δεν είχε σχέση με τους "νεοήρωες" της μιας βραδιάς του Πολυτεχνείου.
Ένας γενναίος άντρας, που θα μπορούσε να ηγηθεί του προοδευτικού εργατικού χώρου στα χρόνια που θ' ακολουθούσαν την πτώση της Χούντας.
Ένας γενναίος άντρας, τον οποίο μισούσε ο Ανδρέας και ο οποίος σίγουρα θα ήταν εμπόδιο για έναν εισαγόμενο και κοινώς γνωστό δειλό, που θα "πουλούσε" γενναιότητα στους ιθαγενείς με αντάλλαγμα την εξουσία.
Έναν δειλό, που μέχρι τότε έκανε "αντίσταση" στα ξενοδοχεία της Δύσης χάρη στα χρήματα των αφελών.
Ένα δειλό σεξομανή, που προήγαγε συντρόφισσες ανάλογα με το πώς εξέφραζαν τον "θαυμασμό" τους προς το άτομό του.
Το ίδιο βολικός θάνατος για την εξέλιξη της καριέρας του ήταν και ο θάνατος του αστυνομικού Παντελή Πέτρου.
Τον βόλεψε τα μέγιστα η εκτέλεση του υπαρχηγού των ΜΑΤ, υποτίθεται από τη 17 Νοέμβρη.
Γιατί τον βόλεψε; ........
--------------- ----
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΤΡΑΙΑΝΟΥ .
http://www.ydrohoos.gr/pasok.htm
Αυτή είναι η αγωνία τής Ντόρας, η οποία, μετά την παταγώδη αποτυχία της να γίνει Πρωθυπουργός η ίδια, φαντάζεται τον εαυτό της ως αδιαφιλονίκητο capo τής επόμενης «μετάλλαξης» της φαμίλιας Βενιζέλου σε Μπακογιάννη …Η αγωνία μιας γυναίκας, η οποία υπήρξε εγγονή Πρωθυπουργού, κόρη Πρωθυπουργού, αδερφή Πρωθυπουργού, παρ’ ολίγον Πρωθυπουργός η ίδια και προετοιμάζεται να γίνει μητέρα Πρωθυπουργού …Ούτε στη Μποτσουάνα δεν υπάρχει άτομο μ’ αυτές τις ιδιότητες …Ούτε οι γόνοι φυλάρχων δεν έχουν αυτήν τη «συνέχεια» …Ούτε στις πιο κλειστές επιχειρήσεις η ιδιότητα του CEO δεν «μεταφέρεται» τόσο απόλυτα. Αυτή η Ντόρα τής «αξιοκρατίας» ονειρεύεται τώρα να πάρει τη θέση του πατέρα της στην οικογένεια. Ο Κούλης απλά θ’ αντιμετωπιστεί ως ένα απλό δεδομένο σε μια «εξίσωση», την οποία πρέπει να «λύσουν» άλλοι.
