Ό,τι κακό συμβαίνει σήμερα στη χώρα και τον λαό,
φέρει την «υπογραφή» τής Χούντας
…Η Χούντα ήταν αυτή, που πραγματικά μας οδήγησε στα Μνημόνια και το ΔΝΤ
…Οι «υμνητές» της πρέπει να ξαναμπούν στις τρύπες τους, σαν τα «σκουλήκια»
…Η Χούντα, κατά εντολή των Αμερικανών, δημιούργησε
τη σημερινή αποθρασυσμένη «Αριστερά» των δήθεν αντιστασιακών
…Η Χούντα έδωσε το πρώτο πλούσιο μεροκάματο στους χαφιέδες τού ΚΚΕ
Αν ο αναγνώστης αρχίσει και ψάχνει τα «απόκρυφα» της Χούντας, θα βρεθεί προ εκπλήξεων. Κατ’ αρχήν να πούμε ότι η Χούντα στην Ελλάδα δεν ήταν καθόλου όπως αυτή παρουσιάζεται σήμερα …Δεν ήταν σε καμία περίπτωση μια τυχαία ή αυθόρμητη πράξη κάποιων —έστω και θερμοκέφαλων— στρατιωτικών …Για «επανάσταση» ούτε λόγος …Επανάσταση κρατικοδίαιτων υπαλλήλων δεν υπάρχει. Η Χούντα ήταν μια απολύτως οργανωμένη —από ξένους— επιχείρηση ελέγχου μιας μικρής χώρας …Ήταν ένα «εργαλείο» για τη μετάβαση της Ελλάδας στον παγκόσμιο μεταπολεμικό σχεδιασμό …Ένα αντιδημοκρατικό εργαλείο, όταν έβλεπαν ότι η δημοκρατία στην Ελλάδα δεν τους βόλευε.
Έπρεπε η Ελλάδα να περάσει από την εποχή τής Βρετανικής κυριαρχίας στην μεταπολεμική εποχή τής Αμερικανικής κυριαρχίας, και αυτό έγινε με τη Χούντα. Η Χούντα —στην έτσι κι αλλιώς ελεγχόμενη από τους ξένους Ελλάδα— έθιγε κατά κύριο λόγο τους Βρετανούς ανταγωνιστές των Αμερικανών. Γι’ αυτόν τον λόγο ήταν παντελώς αναίμακτη και σχεδόν κωμική. Δεν αφορούσε τον λαό και απλά έγινε αλλαγή «κορυφής» στο ελληνικό πολιτικό και κοινωνικό σύστημα. Κανένας από τους «θιγμένους» δεν ζημιώθηκε και όλοι εν καιρώ αποκαταστάθηκαν. Επειδή το Παλάτι ανήκε στον προηγούμενο βρετανικό σχεδιασμό, έπρεπε να φύγει και αυτό γινόταν μόνον με «ανατροπή» …Μόνον με τις «κλωτσιές» φεύγουν οι «γαλαζοαίματοι» κηφήνες, και αυτές τις «κλωτσιές» έπρεπε —έστω και σε ένα στοιχειωδώς θεατρικό επίπεδο— να βρεθεί κάποιος να τις δώσει. Απλά τους έδωσαν τη δυνατότητα να ζουν με τα κλεμμένα, τα οποία —μέσα στις δεκαετίες— είχαν εξάγει στις «Ελβετίες» και στη συνέχεια —όταν τους βόλεψε— τους έδωσαν δώρο και την «οικοσκευή» …του Τατοΐου.
Όλα όσα «επαναστατικά» είδαμε να συμβαίνουν, αφορούν «ρυθμιστικές» ενέργειες μιας έξωθεν μεθοδευμένης κατάστασης. Ακόμα και οι αλλαγές των προσώπων ή των ομάδων, που θα κυριαρχούσαν στη μεταπολεμική Ελλάδα, ήταν μέσα στα πλαίσια των νέων αυτών «ρυθμίσεων» …Κανένας δηλαδή δεν συγκρούστηκε με κανέναν σε πραγματικές συνθήκες. Κάποιοι συγκεκριμένοι άνθρωποι αποφασίστηκε να είναι οι νέοι «κυρίαρχοι» της τότε νέας Pax Americana και αυτοί επιβλήθηκαν από τους Αμερικανούς. Γιατί έγινε αυτή η «αλλαγή», μέσω μιας τόσο εμφανούς εξωτερικής «παρέμβασης»; Γιατί οι ΗΠΑ, ως νεοεμφανιζόμενη δύναμη στα παγκόσμια πράγματα, δεν είχε το κατάλληλο προσωπικό σε «περιφερειακές» χώρες, όπως η Ελλάδα …Δεν είχε το πολυπληθές προσωπικό, για ν’ ανταγωνιστεί τον βρετανικό «παράγοντα» …Δεν είχε το έμπειρο προσωπικό, για να στελεχώσει τον κρατικό μηχανισμό της και άρα να την ελέγχει απόλυτα.
Ως εκ τούτου έκανε μια «μεταμόσχευση». Εκμεταλλεύτηκε τα δεδομένα τού τέλους τού πολέμου και βολεύτηκε …«Κληρονόμησε» όλο το φιλογερμανικό και φιλοναζιστικό σύστημα της χώρας. Όλοι οι φιλοναζί δωσίλογοι Έλληνες έγιναν ξαφνικά «δημοκράτες», «πατριώτες» και βέβαια φανατικοί «φιλοαμερικανοί». Όλοι όσοι κινδύνευαν με κρεμάλες με το τέλος τού πολέμου άρχισαν να συνωστίζονται στην αμερικανική πρεσβεία, για να συνεργαστούν μ’ αυτήν. Ξαφνικά, δηλαδή, οι Αμερικανοί βρέθηκαν με έτοιμο ανθρώπινο δυναμικό να τους υπηρετήσει στην Ελλάδα …Έμπειρο στην προδοσία και στην τυφλή υπακοή δυναμικό.
Ο οργανωμένος φορέας, ο οποίος τους συνέδεε όλους αυτούς, ήταν ο «βενιζελισμός» …Αναγκαστικά. Εφόσον η μέχρι τότε κυρίαρχη παραδοσιακή Δεξιά συνδεόταν με τη Βρετανία, έπρεπε ν’ αντικατασταθεί …Αυτό και έγινε. Η αγγλόφιλη Δεξιά έπεσε σε δυσμένεια, εφόσον οι Αμερικανοί «επένδυσαν» στο αντίπαλο δέος …Στους κραυγαλέα προδότες τής Κατοχής, που σ’ εκείνες τις δύσκολες για εκείνους ημέρες έδιναν γη και ύδωρ για να σωθούν. Το βενιζελικό κόμμα των Φιλελευθέρων ήταν το μόνο μεγάλο πολιτικό κόμμα, το οποίο συνεργάστηκε επισήμως με τις γερμανικές δυνάμεις κατοχής. Αυτοί ήταν οι πρώην δωσίλογοι, οι οποίοι μεταπολεμικά —και για να σωθούν— συνεργάστηκαν με τους Αμερικανούς. Αυτή είναι η «μήτρα» που συνδέει όλους τους «πετυχημένους» τής μεταπολεμικής εποχής …Μια «μήτρα» εκ του πονηρού «θαμμένη» και «ξεχασμένη» …Το κόμμα των Παπανδρέου, του Μητσοτάκη, του Λαμπράκη, του Χριστοφοράκου, του Λάτση, του Βαρδινογιάννη κλπ.. Αυτών τα συμφέροντα εξυπηρετούσε η αμερικανόπνευστη Χούντα και αυτοί ανταπέδιδαν με την εθνική μας υποταγή.
Ο δικτάτορας Παπαδόπουλος δεν ήταν σε καμία περίπτωση αυτό το οποίο φαινόταν. Για πατριωτισμό ούτε λόγος, αν σκεφτεί κάποιος πως ήταν βενιζελικός ταγματασφαλίτης στην Κατοχή. Συγκεκριμένα, ήταν από τους οργανωτές τού Τάγματος της Αχαΐας. Στη συνέχεια «διακρίθηκε» στον ίδιο αμερικανόφιλο «χώρο». Ο Παπαδόπουλος ήταν ο πρώτος ηγέτης ευρωπαϊκής χώρας, ο οποίος ήταν αποδεδειγμένα οργανωμένος πράκτορας της CIA …Έμμισθος υπάλληλος της CIA, για να το πούμε πιο απλά. Και, για να «στρογγυλέψουμε» ακόμα πιο πολύ τα πράγματα, θα πούμε ότι ο πατέρας τού Παπαδόπουλου —Χρήστος— ήταν ο βενιζελικός κομματάρχης τού Γεωργίου Παπανδρέου στην Αχαΐα. Πιθανότατα ο ίδιος ο δικτάτορας —κατά τα λεγόμενα του Παττακού— να είχε νονό τον Παπανδρέου…
…Ο «τρομερός» δικτάτορας, που —λόγω των ιδιαίτερων σχέσεων του Παπανδρέου με τον πατέρα του— μπορεί για τον Παπανδρέου να μην ήταν ο «Γεώργιος» Παπαδόπουλος, αλλά ο «Γιωργάκης», ο γιος τού Χρήστου Παπαδόπουλου. Αυτός ο χουντοΓιωργάκης, ο οποίος «χρωστούσε» στους Παπανδρέου, ήταν εκείνος ο οποίος ανέλαβε να «εξωραΐσει» το βρόμικο όνομα των Παπανδρέου. Αυτός ο δικτάτορας «έφτιαξε» από την αρχή το όνομα των Παπανδρέου. Ένα όνομα κατεστραμμένο, εφόσον ο λαός θυμόταν ποιοι είχαν συνεργαστεί με τους ΝΑΖΙ και ποιος —για να γλιτώσει το «συνάφι» του— είχε πυροδοτήσει τον καταστροφικό Εμφύλιο. Λογικό είναι να ξεπληρώσει ο Παπαδόπουλος το χρέος αυτό. Όχι μόνον ως Γιωργάκης, αλλά και ως ταγματασφαλίτης, τούς «χρωστούσε» την ίδια του τη ζωή —και όχι μόνον την καριέρα του— και τους το ανταπέδωσε όταν μπόρεσε. Ο Εμφύλιος έσωσε όλους τους βενιζελικούς ταγματασφαλίτες και όλοι χρωστούσαν στον Παπανδρέου τη σωτηρία τους. Επιπλέον οι Παπανδρέου ήταν η «επένδυση» των Αμερικανών στην Ελλάδα και ο Παπαδόπουλος —ως έμμισθος υπάλληλός τους— έπρεπε να τους εξυπηρετήσει.
Πώς έγινε η ανταπόδοση; …Με «βάπτιση» στην «κολυμπήθρα» τής κοινωνικής αντίστασης. Ο Γιωργάκης —ο δικτάτορας «καρτούν»— θα έκανε αυτοβούλως τον «κακό» και θα κυνηγούσε τους «καλούς», που θα του υποδείκνυαν τα αφεντικά του και οι υποχρεώσεις του. Με τον απλό αυτόν τρόπο οι δειλοί και οι προδότες τού Εμφυλίου «βαπτίστηκαν» από τον Παπαδόπουλο «αντιστασιακοί» μιας «προκάτ» Χούντας. Όποιον ήθελαν οι Αμερικανοί να ξεχωρίσουν και στη συνέχεια ν’ «αναδείξουν» ως μελλοντικό πολιτικό παράγοντα, τον «βάπτιζαν» αντιχουντικό αγωνιστή τής ελευθερίας. Όλοι οι αντιχουντικοί τής αμερικανικής Χούντας ήταν πάντα κατά «σύμπτωση» φανατικοί «αμερικανόφιλοι» …Μυστήριο πράγμα …ή μήπως όχι;
Οι πρώτοι που «αναβαπτίστηκαν» απ’ αυτήν την έξυπνη και τζάμπα τακτική ήταν οι Παπανδρέου. Το είχαν ανάγκη αυτό, γιατί με το βρομερό όνομα, το οποίο το κουβαλούσαν από την εποχή τού Εμφυλίου, δεν θα μπορούσαν να ελπίζουν σε διαιώνιση της δυναστείας τους. Ο κόσμος, ο οποίος είχε ζήσει τα γεγονότα από κοντά, γνώριζε τον ρόλο τού γέρου Παπανδρέου …Γνώριζε πόσο καραγκιόζης και προδότης ήταν …Πρωθυπουργός τού Εμφυλίου και υπουργός σε κρίσιμα υπουργεία σε όλα τα σκληρά χρόνια τής «Δεξιάς» …Οι Παπανδρέου δεν είχαν απλά «σκελετούς» σε «ντουλάπες», αλλά ολόκληρες «ντουλάπες» φτιαγμένες από «σκελετούς».
Ο Παπαδόπουλος ήταν αυτός, ο οποίος τους έδωσε λίγο «αντιστασιακό» χρώμα. Ο δικός τους χουντοΓιωργάκης έγινε ένας «τρομερός» «Γεώργιος» και τους «καταδίωξε». Έθεσε υπό αυστηρό «περιορισμό» τον κατάκοιτο υπέργηρο …προφανώς για να μην τρέχει στους «δρόμους» τής Αντίστασης, γράφοντας αντιχουντικά συνθήματα στους τοίχους. Ο Γέρος ήταν με τις πάνες σπίτι κι απ’ έξω είχε δήθεν φύλαξη, για να μην βγει με τα «κουμπούρια» τής ανατροπής …Μιλάμε για θέατρο. Προφανώς —στα πλαίσια του «εγκλεισμού» του— το αγράμματο «βαφτιστήρι» του τού προσέφερε ρουμ σέρβις, ασφάλεια και οδηγούς …Τζάμπα μεγαλεία δημοσία δαπάνη.
Την ίδια τύχη είχε και ο τενεκές ο Ανδρέας. Ο «σκληρός» δικτάτορας «καταδίωξε», αλλά στο τέλος «φυγάδευσε» τον πνευματικό «αδερφό» του Ανδρέα …Μιλάμε για «σκληρό» καθεστώς …Πινοσέτ, Ίντι Αμίν, κι ακόμα «χειρότερο». Στο τέλος ο χουντο Γιωργάκης Παπαδόπουλος έθαψε τον νονό του σαν «Γέρο τής Δημοκρατίας» το 1968 …Αυτή ήταν η ανταπόδοση …Τότε έγινε η μεγάλη «κατάθεση» για τους Παπανδρέου. Αυτή η «κατάθεση» ήταν εκείνη, η οποία θα έκανε και τον Ανδρέα Πρωθυπουργό και θα διαιώνιζε τη δυναστεία. Ο Αμερικανοί πάντα πρόσεχαν τους ανθρώπους τους. Αν η «υπόσχεση» των Παπανδρέου στους Αμερικανούς για Εμφύλιο έκανε τον γέρο Παπανδρέου Πρωθυπουργό, τότε η «υπόσχεση» για Χούντα, θα έκανε και τον Ανδρέα Πρωθυπουργό.
…Απλά «παζάρια» του πεζοδρομίου. Ο Παπανδρέου βάπτισε τον Παπαδόπουλο «Γιώργο» και ο Παπαδόπουλος «βάπτισε» όλους τους Παπανδρέου «πατριώτες» και «δημοκράτες» …Από εκεί και πέρα τα πράγματα πήραν τον δρόμο τους. Η Χούντα «έχτισε» τη βρομιά τής Μεταπολίτευσης. Η Χούντα και οι Παπανδρέου μαζί ήταν αυτοί, οι οποίοι στο τέλος τού «διαδρόμου» μάς έστειλαν στο ΔΝΤ. Από τους Παπανδρέου και τους Μητσοτάκηδες μέχρι τις Δαμανάκισσες και τους Τσίπρες, όλοι συνδέονται με τη Χούντα …Όλοι είναι «χτισμένοι» γύρω από τον προδότη Γέρο τής Δημοκρατίας.
Η Χούντα τού Παπαδόπουλου έδωσε σε έναν υπέργηρο με βρομερό παρελθόν —και άθλια φήμη— τη δυνατότητα να «αγιοποιηθεί» σαν «αντιστασιακός» …Η Χούντα με «βρόμικο» τρόπο «καθάρισε» το όνομά του. Αυτή ήταν που οργάνωσε τη μεγαλειώδη κηδεία, η οποία θα «σφράγιζε» μια ολόκληρη εποχή και θα «προστάτευε» για πάντα τον προδότη «γέρο» από την κριτική …Η βενιζελική Χούντα οργάνωσε την κηδεία, την οποία η βενιζελική προπαγάνδα θα την παρουσίαζε σαν το πρώτο «συλλαλητήριο» εναντίον της …Στην κυριολεξία η ίδια η Χούντα και η Αμερικανική Πρεσβεία μάζευαν με απειλές ακόμα και όσους φοβούνταν να παραστούν στην κηδεία του. Όλοι οι «αντιστασιακοί» σε εκείνη την κηδεία ήταν μαζεμένοι από τη Χούντα …Οι μελλοντικοί «ήρωες» της πλάκας και της Διαπλοκής.
Την ίδια «διαφήμιση» πρόσφερε ο Γιωργάκης Παπαδόπουλος και στον Ανδρέα Παπανδρέου. Η Χούντα, του «πνευματικού αδερφού» Παπαδόπουλου, «ηρωοποίησε» τον απολύτως δειλό Ανδρέα Παπανδρέου …Τον Παπανδρέου, ο οποίος έκλαιγε κι εξευτελίστηκε μπροστά στους φαντάρους τής Χούντας που πήγαν να τον συλλάβουν, παρ’ όλο που γνώριζε ότι επρόκειτο περί θεατρικής παράστασης …Ο υπέργηρος πατέρας του «αντιστεκόταν» στους χουντικούς και στον Άγιο Πέτρο με τις πιτζάμες και τον γιο τον τραβούσαν από τις κάλτσες, για να κατέβει από τις σοφίτες…
…Ο ένας λερωμένος «ήρωας» από την ακράτεια και ο άλλος από τον φόβο …Άχρηστοι πέρα για πέρα …Ούτε για τα απολύτως αναγκαία δεν ήταν ικανοί. Αυτόν τον «ήρωα» Ανδρέα οι χουντικοί πρώτα τον «ξεπροβόδισαν» στις ΗΠΑ και μετά τον «καταδίωκαν». Αυτοί διέδωσαν τις φήμες για απόπειρες «δολοφονίας» με στόχο να τον ηρωοποιήσουν και να βάλουν «υποθήκη» για τη μελλοντική του επιστροφή …Για να δώσουν λίγο «μέταλλο» σ’ έναν δειλό, με του οποίου τα καμώματα γελούσε ολόκληρη η Ελλάδα …Ο συναγωνιστής τής Μελίνας …Ο ήρωας των ξενοδοχείων …Δεν άφησε συντρόφισσα για «συντρόφισσα» που να μην τη «θωπεύσει» …ηρωικά.
Μέχρι και ο ΓΑΠ κέρδισε από τη Χούντα.
