.
Η πρώτη φάση αφορά το επίπεδο των αυτοκρατορικών μηχανισμών και η δεύτερη το επίπεδο των επαρχιών, που ήταν τα μετέπειτα εθνικά κράτη.
Στο πρώτο επίπεδο "πούλησαν" τον λαό της αυτοκρατορίας οι αξιωματούχοι του ανωτάτου επιπέδου, ενώ στο δεύτερο τον κάθε λαό ξεχωριστά τον "πούλησαν" όλα εκείνα τα λιγούρια που ανέλαβαν να οδηγήσουν τα έθνη στον "παράδεισο" του καπιταλισμού.
Άλλου τύπου και επιπέδου βλάκας ήταν ο Γκορμπατσόφ και άλλου επιπέδου βλάκας ήταν το πεινασμένο λιγούρι ο Γέλτσιν.
Ο πρώτος ήταν προδότης ολκής, ενώ ο δεύτερος ένας κοινός μεθύστακας, που απλά όπως όλοι οι αστοί προσπάθησε να λύσει τα οικονομικά του προβλήματά εις βάρος του ρωσικού λαού.
Ο πρώτος είναι παγκόσμιος παράγοντας εξουσίας και ανήκει στο αυτοκρατορικό επίπεδο, ενώ ο δεύτερος στο εθνικό.
Ο πρώτος ήταν αυτοκράτορας ενώ ο δεύτερος ένας γελοίος αστός.
Όμοιους αστούς καραγκιόζηδες με τον Γέλτσιν μπορεί να βρει κάποιος στο σύνολο των ηγεσιών των πρώην ανατολικών χωρών. Φαιδροί γελωτοποιοί, που αλλάζουν ιδεολογικά "κουστούμια" με βάση τα συμφέροντα της στιγμής, είναι όλοι αυτοί που σήμερα κυβερνούν αυτές τις χώρες.
Με πρώτο διδάξαντα τον ξεφτίλα Βαλέσα της "αλληλεγγύης" έως τον ψευδοδιανοούμενο Χάβελ όλοι είναι ίδιοι.
Μόλις μπαίνουν στα παλάτια "ξυπνά" μέσα τους ο αριστοκράτης, που δεν διανοείται να ζήσει στο υπόλοιπο της ζωής του χωρίς χλιδές.
Όλοι αυτοί οι σωτήρες της πλάκας θεωρούν τον λαό αχάριστο κάθε φορά που δυσανασχετεί με τα προνόμια και τον πλούτο που απολαμβάνουν.
Αυτό που θα δούμε τώρα είναι το πώς πραγματοποιήθηκαν αυτές οι δύο φάσεις ξεπουλήματος και πώς οδηγηθήκαμε στη σημερινή άθλια κατάσταση.
Η πρώτη φάση οφείλεται στο γεγονός ότι το κεντρικό όργανο εξουσίας, που συντόνιζε τη λειτουργία της αυτοκρατορίας, "χαλάρωσε", χωρίς προηγουμένως να προετοιμάσει τη διάδοχο κατάσταση.
Σ' ένα σύστημα, που λειτουργούσε με υπερεθνικούς μηχανισμούς που διοχέτευαν μέσω κεντρικής διαχείρισης τη συνολική παραγωγή στο σύνολο της επικράτειας, ξαφνικά επιτράπηκε η αυτόνομη εθνική στρατηγική.
Όλα τα ημιανεξάρτητα κράτη μέλη του ανατολικού μπλοκ "ξαφνικά" τα έπιασε ο πόνος για τη δημοκρατία και την εθνική υπερηφάνεια. Κανένας απ' αυτούς τους "ευαίσθητους" αστούς δεν σκέφτηκε ότι, αν αυτά τα κράτη ακολουθούσαν στο σύνολό τους ανεξάρτητη εθνική πολιτική, θα αποσυντονίζονταν ο μηχανισμός διασποράς των αγαθών που συντηρούσε τους πληθυσμούς τής άλλοτε ενιαίας οικονομικής αγοράς.
Η ανισόρροπη παραγωγή τού κάθε κράτους σ' αυτές τις συνθήκες θα ήταν επικίνδυνη για τους λαούς.
Για όσο διάστημα λειτουργούσε η αυτοκρατορία, αυτές οι ανισορροπίες δεν ήταν επικίνδυνες, γιατί η τελική ισορροπία μεταξύ παραγωγής και κατανάλωσης ήταν αποτέλεσμα της αλληλεξάρτησης των οικονομιών μεταξύ των επαρχιών.
Με κύριο άξονα των αποσχιστικών τάσεων τα μεγαλύτερα και ισχυρότερα κράτη του ανατολικού μπλοκ, άρχισε η διάλυση της αυτοκρατορίας.
Η Δύση, έχοντας εμπειρία από το αποικιοκρατικό της παρελθόν, αντιλήφθηκε τις αδυναμίες του σχεδιασμού και επένδυσε πάνω σ' αυτές. Επένδυσε στην ανισορροπία των οικονομιών αυτών των κρατών και έβαλε στο παιχνίδι τους εμπόρους.
Οι έμποροι θα ήταν αυτοί που δήθεν θα κάλυπταν τις ελλείψεις των εθνικά "ευαίσθητων" κρατών, που μέχρι τότε κάλυπταν τα ιδεολογικώς "αδελφά" κράτη. Επειδή μάλιστα ήταν πολύ "καλοί" και "ευγενείς", θα κάλυπταν αυτές τις ανάγκες με πολύ καλύτερα και φθηνότερα προϊόντα από αυτά της σοβιετικής παραγωγής.
Οι έμποροι, δηλαδή, θ' αναλάμβαναν το ρόλο που κάποτε είχαν τα συντονιστικά όργανα της αυτοκρατορίας.
Το θέμα είναι ότι οι έμποροι έχουν συμφέρον από τις αδυναμίες των εθνικών κεφαλαίων. Αυτές οι αδυναμίες είναι που κάνουν απαραίτητη την παρουσία τους στην αγορά.
Δεν θα επέτρεπαν σε καμιά περίπτωση σε όλα αυτά τα κράτη να σχεδιάσουν τις παραγωγές τους με τον τρόπο που θα ωφελούσε τους λαούς τους. Αν συνέβαινε αυτό, θα ήταν περιττή η παρουσία τους κα αυτό βέβαια δεν ήταν ο στόχος τους.
Όλοι αυτοί οι έμποροι με τη βοήθεια του δυτικού ιμπεριαλισμού, που δήθεν αναλάμβανε τη χρηματοδότηση της ανασυγκρότησης αυτών των κρατών, κατόρθωσαν και έλεγξαν τα πάντα.
Αυτές τις χρηματοδοτήσεις τις κατεύθυναν προς τους εαυτούς τους και προς αυτούς που θα αναλάμβαναν να κατευθύνουν τις χώρες προς την καπιταλιστική Δύση.
Μόνοι τους δηλαδή χρηματοδοτούσαν και μόνοι τους εισέπρατταν τα ίδια χρήματα ως κέρδος.
Χρέωσαν αυτά τα κράτη και τα έκαναν δέσμια των διεθνών τραπεζών και άρα του δυτικού ιμπεριαλισμού. Άλλωστε όπως ήδη έχουμε πει δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε ότι και ο ίδιος ο ιμπεριαλισμός είναι εμπόριο.
Δεν ασκεί κάποιος ιμπεριαλισμό, επειδή του αρέσει να ταλαιπωρεί τους λαούς.
Ασκεί ιμπεριαλισμό, γιατί τον συμφέρει.
Μέσω του ιμπεριαλισμού μεγαλώνει την απόδοση του κεφαλαίου του κι αυτό επεκτείνει την εξουσία του, που με τη σειρά της οδηγεί στη μεγιστοποίηση της απόδοσης του κεφαλαίου του ιμπεριαλιστή.
Οι Δυτικοί ιμπεριαλιστές με τη βοήθεια των εμπόρων διατήρησαν την ανισορροπία στην παραγωγή όλων των ανατολικών κρατών, για να μπορούν να τα εκβιάζουν σε μόνιμη βάση.
Καλύπτοντας οι ίδιοι τις βασικές ανάγκες αυτών των κρατών, κατόρθωναν και σχεδόν εκβιαστικά άρπαζαν ό,τι πολυτιμότερο είχαν αυτά τα κράτη κι αυτό βέβαια ήταν το κεφάλαιό τους. Εξαγόραζαν με "ψίχουλα" τα πάντα. Είτε "φιλέτα" γης με τεράστια αξία είτε τεχνογνωσία είτε βιομηχανίες. Ειδικά τις βιομηχανίες δεν τις εξαγόραζαν για να τις αναβαθμίσουν, ώστε να παράγουν ανώτερα ποιοτικώς προϊόντα. Τις εξαγόραζαν για να τις κλείσουν κι αυτό γιατί είχαν στόχο να μείνουν οι ίδιοι κυρίαρχοι σε μια παρθένα αγορά, που δεν είχε τοπική παραγωγή για να καλύψει τις ανάγκες της.
Ελέγχοντας τη συμπεριφορά μερικών κρατών, έλεγχαν τους πάντες, εφόσον εύκολα το ένα κράτος επηρέαζε τη συμπεριφορά του άλλου. Τα πάντα γίνονταν στο όνομα της ελευθερίας και της δημοκρατίας.
Δισεκατομμύρια ξόδεψαν οι Δυτικοί για την προπαγάνδα μέσα στο ανατολικό μπλοκ.
Δεν υπήρχε "νούμερο" που να μην το χρηματοδοτήσουν για να διαφημίζει τη δημοκρατία και να τρομάζει τον κόσμο με πιθανή αναβίωση του κομμουνισμού.
Φασίστες, "υπερπατριώτες", νεοκαπιταλιστές διανοούμενοι, όλοι άπλωναν τα χέρια για να πάρουν μερίδιο από την "πίτα" της προπαγάνδας.
Αυτού του είδους άνθρωποι είναι οι νεοαστοί της Ανατολικής Ευρώπης που δημιουργήθηκαν από τις Δυτικές πολυεθνικές.
Σ' αυτό το σημείο συντελέστηκε η προδοσία του Γκορμπατσόφ.
Ο Γκορμπατσόφ ήταν αρχηγός ενός υπερεθνικού συστήματος, που διαχειριζόταν ιδιόκτητη κοσμοθεωρία.
Αυτό σημαίνει ότι ήταν αυτοκράτορας.
Ο αυτοκράτορας δεν έχει εθνική ταυτότητα.
Δεν είναι ούτε Ρώσος ούτε Πολωνός ούτε Ούγγρος.
Είναι ο πατέρας όλων των λαών που βρίσκονται στην επικράτειά του κι αυτούς υποτίθεται υπηρετεί, υπηρετώντας ταυτόχρονα και τα συμφέροντα της αυτοκρατορίας.
Αυτο¬κράτορας, για παράδειγμα, είναι και ο Πάπας.
Το ότι όμως είναι Πολωνός, δεν σημαίνει τίποτε απολύτως και βέβαια δεν επηρεάζει την κρίση του, όταν θα πρέπει να πάρει αποφάσεις.
Αν η Πολωνία πρέπει να ισοπεδωθεί για να σωθεί ο χριστιανισμός, ο σημερινός Πάπας θα το αποφασίσει, χωρίς τον παραμικρό ενδοιασμό λόγω καταγωγής.
Ο αυτοκράτορας έχει πάντα ως στόχο την επιβίωση της αυτοκρατορίας και, αν είναι δυνατόν, την παγκόσμια επικράτηση.
Ο Γκορμπατσόφ όλα αυτά τα γνώριζε και βέβαια γνώριζε τις επιλογές του.
Ποιες ήταν αυτές; ................... .......
Αυτό είναι λάθος, γιατί η Ρωσία είναι ένα πραγματικό θηρίο του κεφαλαίου.
Η Ρωσία ως κράτος δεν έχει σε τίποτε να ζηλέψει κανέναν από τους γίγαντες της παγκόσμιας κοινωνίας των εθνών.
Δεν υστερεί ούτε καν απέναντι στις ΗΠΑ, που αυτήν τη στιγμή κυβερνούν τον κόσμο. Αντίθετα, θα έλεγε κανείς ότι ακόμα και σε σχέση με τις ΗΠΑ υπερέχει στα σημεία.
Σχεδόν κανένα κράτος στον κόσμο δεν μπορεί να συναγωνιστεί τον συνολικό πλούτο αυτής της χώρας.
Η Ρωσία ελέγχει κοιτάσματα πετρελαίου, που μπροστά τους η Μέση Ανατολή φαντάζει φτωχή.
Υπάρχουν περιοχές στη Ρωσία, όπου ο άνθρωπος σκοντάφτει στην κυριολεξία πάνω σε διαμάντια.
Δεν υπάρχει ορυκτό πολύτιμο για τη βιομηχανική παραγωγή, που η Ρωσία να μην το διαθέτει σε αφθονία.
Όλα αυτά, αποτελούν κεφάλαιο που ανήκει στον ρωσικό λαό και που είναι σε θέση να του εξασφαλίσει τα πάντα.
Αν υπήρχε διαφορετική αντίληψη των πραγμάτων από τη ρωσική εξουσία, αυτήν τη στιγμή η Ρωσία θα ήταν με διαφορά η μεγαλύτερη υπερδύναμη του πλανήτη και ο όχι ο μεγαλύτερος επαίτης του ΔΝΤ.
Όπως εύκολα αντιλαμβανόμαστε το πραγματικό πρόβλημα της Ρωσίας βρίσκεται στη διαχείριση του τεράστιου κεφαλαίου της και βέβαια δεν έχει καμία απολύτως σχέση μ' αυτό που εκ πρώτης όψεως φαίνεται και μοιάζει με αδυναμία.
Για να καταλάβουμε τι ακριβώς συμβαίνει, θα πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά, ξεκινώντας την ανάλυσή μας από το όχι και τόσο πολύ μακρινό μέλλον.
Τα προβλήματα της Ρωσίας άρχισαν να εμφανίζονται μετά την κατάρρευση της πάλαι ποτέ κραταιάς Σοβιετικής Ένωσης.
Η Ρωσία, που αποτελούσε την καρδιά αυτής της ομοσπονδίας, δεν μπόρεσε ν' αντέξει αυτήν την κατάρρευση.
Ο "ανοικτός" σχεδιασμός αυτής της αυτοκρατορίας και η μεγάλη διασπορά τής παραγωγής δεν επέτρεψε σε κανένα από τα μέλη της να λειτουργήσει ως τυπικό εθνικό κράτος με συγκεκριμένο προσανατολισμό.
Κράτη πλούσια όπως η Ρωσία, ή Ουκρανία κλπ., δεν μπόρεσαν να ξεπεράσουν το σοκ της κατάρρευσης, γιατί δεν μπορούσαν να λειτουργήσουν σαν "κλειστά" εθνικά συστήματα, που με την παραγωγή τους θα κάλυπταν τις ανάγκες τους.
Μέσα στο οικονομικό περιβάλλον της αυτοκρατορικής ΕΣΣΔ υπήρχε εξειδίκευση στην παρα¬γωγή και ο ένας κάλυπτε τις ανάγκες του άλλου. Άλλη επαρχία ήταν εξειδικευμένη στη βιομηχανική παραγωγή, άλλη στη γεωργική και άλλη στην εκμετάλλευση αποκλειστικά των πλουτοπαραγωγικών πηγών.
Ο σχεδιασμός της οικονομίας της αυτοκρατορίας έγινε με βάση τις συνολικές ανάγκες της και όχι με βάση τις ειδικές ανάγκες των επαρχιών.
Αυτός ο σχεδιασμός εκμεταλλευόταν πλήρως τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της κάθε επαρχίας. Αυτό έγινε με βάση το σκεπτικό ότι δεν θα υπήρχε προοπτική διάλυσης.
Όταν οι επαρχίες έγιναν ανεξάρτητα υποτίθεται εθνικά κράτη, καμία από αυτές τις επαρχίες δεν είχε έστω μια στοιχειώδη εσωτερική ισορροπία στην παραγωγή, που να της επιτρέπει να λειτουργήσει αυτόνομα. Σε άλλους περίσσευαν τα βιομηχανικά προϊόντα και σε άλλους τα γεωργικά ή τα ορυκτά.
Σε όλους κάτι περίσσευε και σε όλους κάτι άλλο δεν έφτανε και το είχαν τρομερή ανάγκη.
Αυτή η διαφορετικότητα των αναγκών αποτέλεσε την καύσιμη ύλη για τη φωτιά που θα έβαζε στις επαρχίες η ιμπεριαλιστική πολιτική της Δύσης. Μια ιμπεριαλιστική πολιτική, που όπως πάντα έχει αιχμή τους δόρατός της το εμπόριο.
Όταν η σοβιετική αυτοκρατορία κατέρρευσε, επειδή αυτά τα κράτη βρέθηκαν για τους παραπάνω λόγους πραγματικά απροετοίμαστα ν' αντεπεξέλθουν στις ανάγκες τους, "άνοιξαν" τις πύλες τους στο εμπόριο με τη Δύση.
Αυτό ήταν η αρχή του τέλους τους.
Το εμπόριο άνοιξε τους "ασκούς του Αιόλου" για τους λαούς αυτούς.
Οι αιμοβόρες ύαινες είχαν μπει ανάμεσα στα "νεογέννητα" κράτη και τα κατασπάραξαν.
Οι οικονομίες αυτών των κρατών κατά την ένταξή τους στο καπιταλιστικό σύστημα σχεδιάστηκαν —λόγω των συμφερόντων των εμπόρων— εξ ολοκλήρου λάθος. Σχεδιάστηκαν εκ νέου, όχι βάση των συμφερόντων του κεφαλαίου τους και άρα βάση των συμφερόντων των λαών τους, αλλά βάση των συμφερόντων των εμπόρων. Αυτό ήταν και το καθοριστικό σημείο που αυτοί οι λαοί έχασαν τη μάχη στην οικονομία.
Οι έμποροι είναι "δολοφόνοι" της παραγωγής και κατ' επέκτασιν των λαών, που λύνουν το σύνολο των προβλημάτων τους με μέσον την παραγωγή.
Οι έμποροι είναι από τη φύση τους κερδοσκοπικά ζώα, που για το μόνο που ενδιαφέρονται είναι το κέρδος.
Για λίγα δολάρια κέρδους μπορούν να σαμποτάρουν μια βιομηχανία που δίνει δουλειά σε χιλιάδες εργάτες.
Αν η καταστροφή μιας παραγωγικής μηχανής τους συμφέρει, δεν έχουν κανέναν ηθικό ενδοιασμό να την επιχειρήσουν.
Οι έμποροι δεν συνδέονται απαραίτητα, ούτε με τον λαό αλλά ούτε και με τον χώρο που εκμεταλλεύονται.
Μπορεί ένας έμπορος να κατοικεί στη Νέα Υόρκη και το θύμα του να κατοικεί στο Κίεβο.
Αντίθετα ένας κεφαλαιοκράτης, είτε κτηματίας είτε βιομήχανος, συνδέεται με το λαό τού οποίου είναι μέλος, γιατί η τύχη του εξαρτάται άμεσα από την τύχη αυτού του λαού.
Δεν είναι δυνατόν ο λαός να υποφέρει κι αυτός να είναι αμέριμνος. Η αδράνειά του μπορεί να τον απειλεί και άρα είναι δεδομένο ότι θα μεριμνήσει να διατηρηθεί ο λαός σε ένα ικανοποιητικό επίπεδο.
Οι κεφαλαιοκράτες της κάθε χώρας καταστρέφονται, όταν καταστρέφεται η εθνική τους οικονομία. Είναι βέβαιον ότι πολύ πριν συμβεί αυτό, οι κεφαλαιοκράτες θα επιχειρήσουν να λύσουν τα προβλήματα της οικονομίας και εμμέσως θα βοηθήσουν και τον λαό.
Τον έμπορο όλα αυτά δεν τον απασχολούν, γιατί δεν τον απειλούν. Ακόμα κι αν είναι ομοεθνής του λαού που υποφέρει, δεν απειλείται. Δεν έχει γη ή εργοστάσιο που να κινδυνεύει από την άσχημη οικονομική κατάσταση ή οριακά από την αντίδραση του πεινασμένου λαού.
Τον πλούτο του συνήθως τον έχει φυγαδευμένο σε ασφαλή μέρη και είναι σχεδόν βέβαιο ότι, μόλις τα πράγματα γίνουν δύσκολα, θα είναι από του πρώτους που θα εγκαταλείψουν τη χώρα.
Μόλις η κατάσταση εξομαλυνθεί, θα επιστρέψει στην πατρίδα του, για να εκμεταλλευτεί εκ νέου την κατάσταση.
Θα επιστρέψει όμως με το πλεονέκτημα του πλούτου σε μια κατεστραμμένη οικονομία που επιχειρεί την ανάκαμψη.
Θα "κολλήσει" και πάλι σαν την "βδέλλα" στην παραγωγή και μόλις η ανάπτυξη ξανακάνει τον κύκλο της και επανέλθει σε συνθήκες κρίσης, αυτός θα ξαναφύγει για να ξανασώσει το άθλιο τομάρι του.
Τον ρόλο των εμπόρων τον γνωρίζουν οι κεφαλαιοκράτες, αλλά και οι λαοί που συντηρούνται από το εθνικό τους κεφάλαιό. Αυτή η γνώση ήταν το θεμέλιο όλων των εθνικών σχεδιασμών στην οικονομία.
Οι λαοί σχεδίαζαν την οικονομία τους με βάση τις ανάγκες του κεφαλαίου τους και μόνον ως προς τον περίγυρο έκαναν σχεδιασμούς με βάση τις ανάγκες του εμπορίου.
Το εμπόριο, δηλαδή, ως δραστηριότητα, το επέτρεπαν ν' αναπτύσσεται μόνον εκτός της εθνικής τους οικονομίας. Επέτρεπαν την ανάπτυξή του μόνον όταν οι αρνητικές συνέπειές του στρέφονταν εναντίον των άλλων λαών.
Αυτή η δραστηριότητα βέβαια είναι και η πραγματική ουσία του ιμπεριαλισμού.
Οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις προσπαθούν να επιβάλουν τους νόμους του εμπορίου γιατί προσπαθούν να ενισχύσουν την κερδοφορία του κεφαλαίου τους εις βάρος του κεφαλαίου των υπολοίπων κρατών. Αυτά τα κράτη που είναι τα υποψήφια θύματά τους αντιστέκονται, στηρίζοντας την εθνική παραγωγή που προστατεύει το εθνικό κεφάλαιο και εξασφαλίζει την απασχόληση του λαού.
Οι πρώτοι είναι υπέρμαχοι του διεθνισμού, επειδή τους συμφέρει, ενώ οι δεύτεροι υπέρμαχοι του εθνικισμού, εφόσον μόνον μ' αυτόν τον τρόπο μπορούν ν' αντισταθούν στην επίθεση των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων.
Αυτό σημαίνει ότι καμία οικονομία εθνικού κράτους δεν σχεδιάζεται με βάση το εμπόριο, γιατί απλούστατα δεν συμφέρει τον λαό.
Αυτό. που, όπως βλέπουμε, είναι ένα θεμελιώδες δεδομένο στον οικονομικό σχεδιασμό δεν έγινε σεβαστό στην περίπτωση των εθνικών κρατών, που γεννήθηκαν μετά την αποσύνθεση της Σοβιετικής Ένωσης. ........
Όχι βέβαια.
Οι έμποροι είναι ανίσχυρες και βρωμερές ύαινες.
Πρέπει να υπάρχει "πτώμα", για να σπεύσουν και να κάνουν τις ασχήμιες τους.
Οι ύαινες δεν είναι ικανές από μόνες τους να γίνουν φονείς θηρίων, όπως είναι τα κράτη. Όταν ένα κράτος είναι ισχυρό και άρα "ζωντανό" και "υγιές", δεν επιτρέπει στις ύαινες να του ρουφούν το "αίμα".
Η εθνική κεφαλαιοκρατική τάξη είναι αρκετά ισχυρή για να αμυνθεί στις επιθέσεις των ξένων και ντόπιων εμπόρων.
Το θέμα είναι ποιοι είναι αυτοί που διαβρώνουν από μέσα ένα πανίσχυρο κράτος όπως η Ρωσία και το κάνουν αδύναμο σε σημείο που να υποκύπτει στις διαθέσεις των βρωμερών εμπόρων.
Είναι δεδομένο δηλαδή ότι κάποιοι άλλοι είναι αυτοί που εξοντώνουν τα κράτη και άρα αυτοί που καλούν τους εμπόρους στο μεγάλο φαγοπότι.
Βλέπουμε λοιπόν ότι τα σημερινά προβλήματα που αντιμετωπίζουν αυτά τα κράτη είναι άλλου τύπου προβλήματα και δεν έχουν σχέση με τα κλασικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν όλα τα συστήματα.
Η Σοβιετική Ένωση μέχρι τότε είχε μεν προβλήματα, αλλά επιζούσε. Σήμερα τα κράτη που γεννήθηκαν από την αποσύνθεσή της δεν επιζούν και έχουν παραδοθεί ως λεία στις "ύαινες". Μέχρι πριν από τη γέννησή τους τα προβλήματα υπήρχαν στη Σοβιετική Ένωση, αλλά ήταν προβλήματα θεσμικού τύπου. Υπήρχαν προβλήματα μέσα σ' ένα "κλειστό" οικονομικό σύστημα με κεντρική εξουσία, που έπρεπε να κατανείμει τον παραγόμενο πλούτο ανάμεσα στα μέλη του.
Υπήρχε το πρόβλημα της άδικης κατανομής του πλούτου, το πρόβλημα της ασυδοσίας της εξουσίας, το πρόβλημα του νεποτισμού (οικογενειοκρατίας) κλπ..
Αυτά όμως είναι προβλήματα που αντιμετωπίζουν όλα τα συστήματα εξουσίας και δεν ήταν φαινόμενα που αφορούσαν αποκλειστικά το σοβιετικό σύστημα. Εξίσου άδικο είναι και το δυτικό καπιταλιστικό σύστημα ή το σύστημα της επίσης κομμουνιστικής Κίνας.
Ένα σύστημα όμως από τη στιγμή που λειτουργεί, όσο άδικο κι αν είναι στο θεσμικό επίπεδο, προσφέρει υπηρεσίες στους πολίτες του, γιατί η λειτουργία του εξασφαλίζεται από την παραγωγή του κεφαλαίου του.
Ακόμα και το πιό άδικο σύστημα του κόσμου μεριμνά για την παραγωγή του κεφαλαίου που διαχειρίζεται, γιατί μόνον εξαιτίας αυτής της παραγωγής υπάρχει δυνατότητα κλοπής.
Δεν είναι δυνατόν να κλέψουν οι άδικοι κρατούντες, όταν δεν υπάρχει παραγωγή.
Τι θα κλέψεις αν δεν υπάρχει παραγωγή;
Ποιον θα κλέψεις και άρα ποιον θα αδικήσεις;
Μόνον τον εργαζόμενο μπορείς να τον κλέψεις και άρα να τον αδικήσεις.
Τον άνεργο πώς θα τον κλέψεις;
Τι θα του πάρεις, ώστε να τον αδικήσεις; Ίσα-ίσα τον άνεργο πρέπει το σύστημα να τον συντηρεί από τα "κλοπιμαία", γιατί στην αντίθετη περίπτωση θα αντιδράσει βίαια.
Βλέπουμε λοιπόν ότι τα προβλήματα της Σοβιετικής Ένωσης είχαν σχέση με την κατανομή ενός πλούτου, που όμως δεν έπαυε να παράγεται. Υπήρχαν αδικημένοι εργάτες, αλλά δεν έπαυαν να είναι εργάτες.
Ο εργάτης, όσο κι αν αδικηθεί από την εξουσία, από τη στιγμή που εργάζεται δεν θ' αντιμετωπίσει ουσιαστικό πρόβλημα επιβίωσης. Μπορεί να καθηλωθεί στη φτώχεια, αλλά θα επιβιώνει. Ο πολίτης της Σοβιετικής Ένωσης, έστω και δύσκολα, επιβίωνε, γιατί εργαζόταν.
Ζήλευε βέβαια τα Levi’s ή τα Marlboro και κάποιες ψευδοελευθερίες που πρόσφερε στους λαούς της η Δύση, αλλά δεν έβλεπε πίσω από τη βιτρίνα της τι ακριβώς συνέβαινε.
Έβλεπε τα λαμπερά φώτα και τα πολυδιαφημισμένα προϊόντα των πολυεθνικών, αλλά δεν έβλεπε το κοινωνικό περι-θώριο της δυτικής κοινωνίας.
Αυτός είναι κι ο λόγος που σήμερα στις πρώην σοβιετικές επαρχίες υπάρχουν πολλοί νοσταλ¬γοί της σοβιετικής περιόδου.
Τι νοσταλγούν όλοι αυτοί;
Την ανύπαρκτη δημοκρατία των Σοβιέτ ή την τυραννία των κομματικών χαφιέδων του κομμουνισμού;
Τίποτε απ' όλα αυτά.
Αυτοί όλοι νοσταλγούν το έστω και ισχνό μεροκάματο, που τους πρόσφερε η παραγωγή της κομουνιστικής "μηχανής", το οποίο τους εξασφάλιζε μια αξιοπρεπή ζωή.
Νοσταλγούν την εποχή που ήταν εργαζόμενοι και άρα λειτουργούσαν ως φυσιολογικοί κι αξιοπρεπείς άνθρωποι. Σήμερα δεν είναι ούτε φυσιολογικοί άνθρωποι ούτε μπορούν να ζήσουν αξιοπρεπώς.
Είναι άνεργοι κι αδυνατούν να επιβιώσουν.
Νοσταλγούν τη φτώχεια του σοβιετικού εργάτη, γιατί είναι απελπισμένοι "καπιτα-λιστές" άνεργοι.
Το σύνολο των προβλημάτων που αντιμετωπίζει αυτήν τη στιγμή όχι μόνον η Ρωσία, αλλά το σύνολο του χωρών του άλλοτε ανατολικού μπλόκ, οφείλεται στις λανθασμένες αποφάσεις και επιλογές του ανθρώπου που ανέλαβε τις τύχες μιας αυτοκρατορίας και σήμερα διαφημίζει πίτσες.
Μεγαλύτερος βλάκας από τον Γκορμπατσόφ δεν έχει ξαναγεννηθεί ανάμεσα στους ανθρώπους.
Ο άνθρωπος που έγινε αυτοκράτορας τα ξεπούλησε όλα, για να συναγελάζεται με τα κουτορνίθια της Δύσης.
Ο άνθρωπος που είχε εξουσία στα χέρια του ν' αλλάξει την ροή της παγκόσμιας ιστορίας, πουλήθηκε, για να κάνει "best seller" ένα βιβλιαράκι με ευχολόγια, που είναι βαρετό κι ανούσιο ακόμα και για πρωτοετείς φοιτητές των πολιτικών επιστημών.
Αυτός είναι υπεύθυνος για το σύνολο των δεινών που κατατρέχουν τους άλλοτε πολίτες του ανατολικού μπλόκ.
Ποτέ στην ιστορία της ανθρωπότητας ένας αυτοκράτορας δεν υπέσκαψε τόσο πολύ τον θρόνο του, για να μπορεί η γυναίκα του να αγοράζει επώνυμα ταγιεράκια και να εμφανίζεται στις κοσμικές στήλες των δυτικών περιοδικών.
Ποτέ στην ιστορία της ανθρωπότητας ένα σύστημα δεν εντάχθηκε μέσα σε άλλο σύστημα οικειοθελώς.
Τόνοι αίματος έχουν χυθεί κάθε φορά που επιχειρήθηκε κάτι ανάλογο.
Ο Αλέξανδρος κατέκτησε τη βαρβαρική περσική αυτοκρατορία, για να την εντάξει στο ελληνικό σύστημα.
Ο χριστιανισμός κατέκτησε το Ισλάμ στην περίοδο της αποικιοκρατίας, για να το εντάξει στη σφαίρα εξουσίας του.
Δεν υπάρχει περίπτωση να ενταχθεί οικειοθελώς ένα αυτοδιοικούμενο σύστημα σ' ένα άλλο σύστημα, το οποίο έχει κι αυτό κεντρική εξουσία.
Ένταξη σ' αυτήν την περίπτωση σημαίνει κατάκτηση κι αυτό δεν είναι δυνατόν να το δεχθεί κανένας για τον εαυτό του.
Οι σχέσεις, δηλαδή, μεταξύ συστημάτων που λειτουργούν με διαφορετική γνώση, είναι απλές.
Είτε το ένα κατακτά το άλλο και ....... .....
---------------------
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΤΡΑΐΑΝΟΎ .
Ρ Ω Σ Ι Α
Η πληγωμένη "αρκούδα"
που σήμερα βρίσκεται τραυματισμένη
και τρομοκρατημένη στη "σπηλιά" της,
έχει δυνατότητες να αυτοθεραπευτεί.
Οι λαοί μπορούν να ελπίζουν σ' ένα καλύτερο μέλλον,
αν η οργή και η δύναμη αυτής της "αρκούδας" στραφεί
εναντίον των Αγγλοσαξόνων ιμπεριαλιστών.
Η Ρωσία μπορεί
μέσα σε μια εβδομάδα
να γίνει η απόλυτα μεγαλύτερη δύναμη στον κόσμο.
Το σύστημά της μπορεί να γίνει το "κόσμημα"
ανάμεσα στα υπόλοιπα κρατικά συστήματα του πλανήτη.
Είναι η μοναδική ελπίδα των λαών
ν' απαλλαγούν από την παγκόσμια τυραννία
των Αγγλοσαξόνων και των Εβραίων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου