Πολλάκις με γιώτα, σκέφτομαι αλήθεια ζούμε σε μια χώρα εξαντλημένη, μια χώρα που απαξιώνει τους πολίτες, που τρώει τα παιδιά της, σε ένα περιβάλλον τοξικό, διαβρωμένο, που όλα όσα λειτουργούν λειτουργούν στον αυτόματο πιλότο, συνέλληνες στα πόστα επιβάλλουν σε όλους τους πληβείους την ατζέντα τους , το αφήγημα που τους βολεύει. Βουλιάζουμε στην απαξίωση , αισθάνομαι το αποτύπωμα της χημικής αλυσιδωτής αντίδρασης κοτσαμπάσηδες +μαυραγορίτες = αγνωστος Χ. Η καθημερινότητα μια θεσμοποιημένη καταστροφή, η μετριότητα σε όλα τα επίπεδα, ξύλινος άναρθρος λόγος, κραυγές αντικαθιστούν τον διάλογο, επιχειρήματα έμπλεα κενότητας, έλλειψη παιδείας, κακής σχέσης με την εμπέδωση της ιστορίας, μπερδεύουμε ενίοτε τον πατριωτισμό με τον εθνικισμό, , ασυνάρτητα πασαλείμματα, αξίες στον κάλαθο των αχρήστων,το μόνο περιθώριο να συμβιβαστείς, να γίνεις οσφυοκάμπτης, μπας και σκυφτός γίνεις υποτακτικός και ενδεχομένως να περάσεις από μια αμυδρή χαραμάδα που το σύστημα αφήνει για τους εκλεκτούς και περιούσιους. Υπάρχει άραγε φως στο τούνελ, ειλικρινά με ξεπερνάει, ίσως να ελπίζουμε και να αντλούμε δύναμη από την συνανθρώπους που βιώνουν την απόρριψη, την απαξίωση , αλλά μένουν όρθιοι με αξίες και οράματα έστω και αν είναι ουτοπίες, κουβαλούν στο dna τους τα όνειρα για μια άλλη κοινωνία που ενδεχομένως να μην αξιωθούν στο βιολογικό τους πέρασμα να δουν, Πιστεύω ακόμα στους ανθρώπους που φτιάχνουν πράγματα, που έχουν μια ιδέα και χωρίς να την πολυσκεφτούν αρχίζουν να της δίνουν υλική υπόσταση, σε όλους αυτούς τους σκεπτόμενους και ψαγμένους που γνωρίζουν στην τελική πως στην χώρα αυτή δεν σου δίνεται αυτό που σου αντιστοιχεί, αλλά και αυτό είναι το σημαντικό δεν τους οδηγεί στον ναρκισσισμό της μοναξιάς ή στην ατελείωτη μιζέρια και την γκρίνια του παραγκωνισμού. Αντίθετα τους οδηγεί στις συνέργειες και στην συλλογικότητα. Πιστεύω σε όλους αυτούς που εκπλήσσουν τους εαυτούς τους, που βρίσκονται σε διαρκή κίνηση, σε διαρκές διάβασμα όχι επιδερμικό αλλά ουσίας, που έχουν αναλυτική σκέψη, που δεν καταπίνουν αφιλτράριστα όσα απλόχερα δίνει το σύστημα εξουσίας, σε αυτούς που διεκδικούν εκείνο που τους αναλογεί, σε αυτούς που διεκδικούν μια θέση σε μια κοινωνία χωρίς αποκλεισμούς, χωρίς ανισότητες , μια κοινωνία που οι πολίτες της δεν είναι δεύτερης κατηγορίας, που αντιλαμβάνονται τι ακριβώς σημαίνει πατριώτης.
Καταλάβατε τι κάνουν; Έβαλαν μπροστά το ΣτΕ για ξεκάρφωμα!
Προσυπογράφοντας τις μουσικές σου επιλογές A million miles away Rory Gallager
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολλάκις με γιώτα, σκέφτομαι αλήθεια ζούμε σε μια χώρα εξαντλημένη, μια χώρα που απαξιώνει τους πολίτες, που τρώει τα παιδιά της, σε ένα περιβάλλον τοξικό, διαβρωμένο, που όλα όσα λειτουργούν λειτουργούν στον αυτόματο πιλότο, συνέλληνες στα πόστα επιβάλλουν σε όλους τους πληβείους την ατζέντα τους , το αφήγημα που τους βολεύει. Βουλιάζουμε στην απαξίωση , αισθάνομαι το αποτύπωμα της χημικής αλυσιδωτής αντίδρασης κοτσαμπάσηδες +μαυραγορίτες = αγνωστος Χ. Η καθημερινότητα μια θεσμοποιημένη καταστροφή, η μετριότητα σε όλα τα επίπεδα, ξύλινος άναρθρος λόγος, κραυγές αντικαθιστούν τον διάλογο, επιχειρήματα έμπλεα κενότητας, έλλειψη παιδείας, κακής σχέσης με την εμπέδωση της ιστορίας, μπερδεύουμε ενίοτε τον πατριωτισμό με τον εθνικισμό, , ασυνάρτητα πασαλείμματα, αξίες στον κάλαθο των αχρήστων,το μόνο περιθώριο να συμβιβαστείς, να γίνεις οσφυοκάμπτης, μπας και σκυφτός γίνεις υποτακτικός και ενδεχομένως να περάσεις από μια αμυδρή χαραμάδα που το σύστημα αφήνει για τους εκλεκτούς και περιούσιους. Υπάρχει άραγε φως στο τούνελ, ειλικρινά με ξεπερνάει, ίσως να ελπίζουμε και να αντλούμε δύναμη από την συνανθρώπους που βιώνουν την απόρριψη, την απαξίωση , αλλά μένουν όρθιοι με αξίες και οράματα έστω και αν είναι ουτοπίες, κουβαλούν στο dna τους τα όνειρα για μια άλλη κοινωνία που ενδεχομένως να μην αξιωθούν στο βιολογικό τους πέρασμα να δουν, Πιστεύω ακόμα στους ανθρώπους που φτιάχνουν πράγματα, που έχουν μια ιδέα και χωρίς να την πολυσκεφτούν αρχίζουν να της δίνουν υλική υπόσταση, σε όλους αυτούς τους σκεπτόμενους και ψαγμένους που γνωρίζουν στην τελική πως στην χώρα αυτή δεν σου δίνεται αυτό που σου αντιστοιχεί, αλλά και αυτό είναι το σημαντικό δεν τους οδηγεί στον ναρκισσισμό της μοναξιάς ή στην ατελείωτη μιζέρια και την γκρίνια του παραγκωνισμού. Αντίθετα τους οδηγεί στις συνέργειες και στην συλλογικότητα. Πιστεύω σε όλους αυτούς που εκπλήσσουν τους εαυτούς τους, που βρίσκονται σε διαρκή κίνηση, σε διαρκές διάβασμα όχι επιδερμικό αλλά ουσίας, που έχουν αναλυτική σκέψη, που δεν καταπίνουν αφιλτράριστα όσα απλόχερα δίνει το σύστημα εξουσίας, σε αυτούς που διεκδικούν εκείνο που τους αναλογεί, σε αυτούς που διεκδικούν μια θέση σε μια κοινωνία χωρίς αποκλεισμούς, χωρίς ανισότητες , μια κοινωνία που οι πολίτες της δεν είναι δεύτερης κατηγορίας, που αντιλαμβάνονται τι ακριβώς σημαίνει πατριώτης.
ΑπάντησηΔιαγραφή