Έστειλε τα παιδιά του σε προτεσταντικό πανάκριβο ιδιωτικό σχολείο αυτός, ο οποίος έκαιγε θρανία, για να κάνει καριέρα «επαναστάτη», υπερασπιζόμενος τη δημόσια παιδεία. Άρχισε να κάνει τον επιμελή «μαθητή» αυτός, ο οποίος μπήκε στο Πολυτεχνείο από τον «φωταγωγό» και είχε μάθει να περνάει τα μαθήματα με τις «ευχές» τού ΚΚΕ. Θεωρούμε απολύτως βέβαιο ότι τον έχουν αναμίξει ακόμα και στο ΜΕΓΑ ΕΓΚΛΗΜΑ της εκατόμβης των νεκρών τού Ματιού, προκειμένου να τον ελέγχουν απόλυτα. Δέχτηκε αυτήν την εμπλοκή του για τις «αντιπαροχές», αλλά και για ό,τι όλα αυτά μπορούν να σημαίνουν για έναν πολιτικό. Μέχρι και τους συνωμοτικούς κανόνες άρχισε να τηρεί. Βρήκε σπίτι στο Σούνιο με «μέτωπο» στην παραλία, μήπως και χρειαστεί να γίνει διαφυγή του νύχτα δια θαλάσσης …όπως ο Μητσοτάκης. Θα φτάσει σε σημείο να βάλει την Περιστέρα να ζει σαν τη Μαργαρίτα Παπανδρέου με ένα πιστόλι κάτω από το μαξιλάρι.
Όλα τα έχει μελετήσει, για να γίνει ένας γνήσιος «κλώνος» τού Παπανδρέου …Του «Παπανδρέου», ο οποίος λείπει από την «παράσταση» και φιλοδοξεί να τον αντικαταστήσει. Τέτοιο «διάβασμα» δεν πρέπει να έχει ξανακάνει ο αγράμματος. Πιο «στημένο» από το παρακράτος πολιτικό πρόσωπο ΔΕΝ πρέπει να έχει υπάρξει. Μόνον με τον νεαρό Μπακογιάννη μπορεί να συγκριθεί. Από την εποχή τής εφηβείας του τον «σπρώχνουν» οι παπανδρεϊκοί Αλαβάνοι …Ο ένας τον έκανε μηχανικό, ο άλλος πολιτικό …Τον διόρισαν στην κυριολεξία αρχηγό κοινοβουλευτικού κόμματος, χωρίς καν να ήταν βουλευτής και σε ηλικία που φυσιολογικά δεν θα έμπαινε ούτε σε λίστα υποψηφίων για δημοτικός σύμβουλος.
Είναι βέβαιο ότι τώρα ο Τσίπρας τα έχει «βρει» με το μητσοτακαίικο, γιατί αυτό αποτελεί εκ των ουκ άνευ προϋπόθεση-μονόδρομο για τ’ «αφεντικά». Δεν τους βγαίνει ο διπολικός σχεδιασμός χωρίς τον «πόλο» των Παπανδρέου και άρα έπρεπε να βρεθεί υποκατάστατο. Τους βόλεψε μάλιστα η μικρή «μετακίνηση» του διπόλου προς τα «αριστερά» —λόγω Τσίπρα—, για να εμφανίζονται οι μητσοτακικοί λίγο πιο αυθεντικοί «δεξιοί». Αυτό όμως πλέον ΔΕΝ τους φτάνει. Η φθορά που παρουσιάζει το πολιτικό προσωπικό στα χρόνια μας είναι τεράστια και έρχεται πολύ πιο γρήγορα σε σχέση με τον παρελθόν. Αυτός ο σχεδιασμός τώρα πρέπει να προστατευτεί, γιατί τα φαινόμενα του εκφυλισμού του τον απειλούν.
Από τη στιγμή λοιπόν που βρέθηκε το πρόσωπο αυτό, το οποίο θ’ αντικαταστήσει τον «πόλο»-Παπανδρέου, θα πρέπει να εστιάσουν στην προστασία τού ίδιου του σχεδιασμού …Ενός σχεδιασμού, ο οποίος δείχνει προβληματικός με τη γρήγορη «απαξίωση» του Κούλη …Πολύ προβληματικός, εάν σκεφτεί κάποιος ότι ακόμα δεν έχει καν ψηφιστεί από τη Βουλή η Συμφωνία των Πρεσπών, η οποία θα είναι γι’ αυτόν το μεγάλο crash-test με τον κόσμο τής Δεξιάς. Αν «πέσει» ο Κούλης —υπό το βάρος τής λαϊκής αντίδρασης—, όλος ο σχεδιασμός βρίσκεται στον «αέρα», εάν σκεφτεί κάποιος την αδυναμία που υπάρχει καί από τις δύο πλευρές τού δικομματισμού …Εάν σκεφτεί κάποιος ότι καί οι δύο πλευρές είναι αδύναμες κι αναγκασμένες να λειτουργούν με «υποκατάστατα» των φυσικών ηγεσιών τους.
Αν αυτά τα θλιβερά «υποκατάστατα» καταρρεύσουν, το βενιζελικό μητσοτακαίικο δεν θα μπορεί να διατηρήσει έναν στοιχειώδη έλεγχο της δεξιάς ΝΔ και ταυτόχρονα ο σχεδιασμός δεν θα μπορεί να διαιωνιστεί, ώστε να έχει πρακτικό νόημα ο έλεγχος αυτός. Πρέπει πάση θυσία να επιβιώσουν τόσο ο Κούλης όσο κι ο Τσίπρας, για να διαιωνιστεί ο βενιζελικός σχεδιασμός. Αυτή βέβαια ΔΕΝ είναι μόνον η αγωνία των «αφεντικών», αλλά είναι και η αγωνία τής Ντόρας …Η αγωνία τής μάνας.
Αν «πέσει» ο Κούλης, ως εν ενεργεία Πρωθυπουργός, θα περάσει στην ιστορία τής ΝΔ ως αποτυχημένος και δεν θα μπορεί να «συνεχίσει» την ενεργή παρουσία του και άρα τον έλεγχο στον χώρο τής Δεξιάς …Δεν θα μπορεί ν’ αποσυρθεί ως «επίτιμος», ώστε να μπορεί —όπως ο πατέρας του— να «κινεί» τα «νήματα» του κόμματος, χωρίς να μπορούν να τον αποβάλουν οι δεξιοί από το κόμμα …Δεν θα μπορεί να «παρκάρει» μόνιμα σε ένα γραφείο τής Βουλής και με την ασυλία τού βουλευτή να ελέγχει μόνιμα και χωρίς φθορά το κόμμα …Δεν θα μπορεί να «μοιράζει» στους μητσοτακικούς θέσεις και βολέματα, τα οποία αντιστοιχούν στο μερίδιο της Δεξιάς, όπως έκανε ο πατέρας του …Δεν θα μπορεί να συνθέσει δίδυμο με τον επίσης «παρκαρισμένο» Καραμανλή, μέχρι να τον διαδεχθεί κάποιο από τα παιδιά του. Πρώτος στόχος λοιπόν είναι να μην «πέσει» ο Κούλης.
Δεύτερος στόχος —και εξίσου σημαντικός— είναι να στηριχθεί κι ο αδύναμος Τσίπρας, ώστε να διαιωνιστεί ο σχεδιασμός τού δικομματισμού …Να στηριχθεί, ώστε να επανέλθει στην εξουσία, προκειμένου να «φάει» ένα εύλογο χρονικό διάστημα, μέχρι να προετοιμαστεί ο Μπακογιάννης, για να διεκδικήσει την ηγεσία τής ΝΔ και βέβαια την Πρωθυπουργία. Ο Τσίπρας και ο χρόνος που μπορεί να «φάει» είναι το «κλειδί» για να μπορέσει ο Μπακογιάννης να πάρει τη «σειρά» του. Αν δεν αντέξει ο Τσίπρας για κάποιο κρίσιμο χρονικό διάστημα, ο δικομματισμός θα καταρρεύσει και μαζί του και ο σχεδιασμός των Βενιζελικών. Ο Μπακογιάννης στην περίπτωση αυτήν θα είναι μια «φωτοβολίδα» με καλύτερη στιγμή του τη Δημαρχία τής Αθήνας.
Αυτή είναι η αγωνία τής Ντόρας, η οποία, μετά την παταγώδη αποτυχία της να γίνει Πρωθυπουργός η ίδια, φαντάζεται τον εαυτό της ως αδιαφιλονίκητο capo τής επόμενης «μετάλλαξης» της φαμίλιας Βενιζέλου σε Μπακογιάννη …Η αγωνία μιας γυναίκας, η οποία υπήρξε εγγονή Πρωθυπουργού, κόρη Πρωθυπουργού, αδερφή Πρωθυπουργού, παρ’ ολίγον Πρωθυπουργός η ίδια και προετοιμάζεται να γίνει μητέρα Πρωθυπουργού …Ούτε στη Μποτσουάνα δεν υπάρχει άτομο μ’ αυτές τις ιδιότητες …Ούτε οι γόνοι φυλάρχων δεν έχουν αυτήν τη «συνέχεια» …Ούτε στις πιο κλειστές επιχειρήσεις η ιδιότητα του CEO δεν «μεταφέρεται» τόσο απόλυτα. Αυτή η Ντόρα τής «αξιοκρατίας» ονειρεύεται τώρα να πάρει τη θέση του πατέρα της στην οικογένεια. Ο Κούλης απλά θ’ αντιμετωπιστεί ως ένα απλό δεδομένο σε μια «εξίσωση», την οποία πρέπει να «λύσουν» άλλοι.
Η Ντόρα λοιπόν, ως επικεφαλής τής οικογένειας Μητσοτάκη, θα πρέπει να πολεμήσει σε δύο διαφορετικά «μέτωπα» …Στα «μέτωπα» αυτά, τα οποία ήδη περιγράψαμε. Από τη μία ΔΕΝ πρέπει ν’ αφήσει τον Κούλη να «πέσει», γιατί θ’ αποβληθεί όχι μόνον αυτός, αλλά ολόκληρη η οικογένειά της από τη ΝΔ κι από την άλλη πρέπει να στηριχθεί ο Τσίπρας, ώστε να μπορέσει να κάνει ακόμα —είτε ο ίδιος ως πρόσωπο είτε το κόμμα του ως Συγκυβέρνηση— μία ακόμα πρωθυπουργική θητεία, προκειμένου να «φαγωθεί» μια κρίσιμη για την «ωρίμανση» του Μπακογιάννη τετραετία …Για πόσο καιρό θ’ αντέχει να φυτεύει ο άνθρωπος δέντρα στην άσφαλτο της Αθήνας;
