Η Πατριαρχία «πεθαίνει»…
Η μάχη μεταξύ Ιουδαίων και Ελλήνων θα καθορίσει το μέλλον τής ανθρωπότητας…
…Αυτή είναι η «μητέρα ΟΛΩΝ των μαχών» και αυτή θα οδηγήσει στο «Τέλος τού Κόσμου»!
.Επιτέλους ολοκληρώνεται ο «κύκλος» τού Προπατορικού Αμαρτήματος. Το Σχέδιο του Θεού —να εκμεταλλευτεί στον απόλυτο βαθμό την ανθρώπινη ευφυΐα, για να βγάλει τον άνθρωπο από τις λάσπες και τη φτώχεια τής Δημιουργίας, προκειμένου να του δώσει τη δυνατότητα να ζήσει αιωνίως σαν θεός στην απόλυτη αφθονία— βαδίζει προς την ολοκλήρωσή του. Σήμερα βρισκόμαστε στην πιο κρίσιμη «καμπή» αυτού του Σχεδίου, η οποία όμως οδηγεί στην τελική ευθεία προς το ΤΕΛΟΣ …Η τελευταία «στροφή» πριν από το λυτρωτικό ΤΕΛΟΣ! Ο κόσμος μας ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ την «πορεία» του κι επιστρέφει εκεί απ’ όπου ξεκίνησε …Επιστρέφει «έξω» από την «Πόρτα» τού Παραδείσου …Εκεί όπου έγινε η τελευταία «επαφή» τού ανθρώπου με τον Θεό κι εκεί όπου είναι «γραμμένο» ότι θα «ξανασυναντηθούν». Απλά τότε ένας Θεός Πατέρας, «εξοργισμένος», «καταριόταν» τον Υιό άνθρωπο κι έκλεινε με δύναμη την «Πόρτα» πίσω του, ενώ τώρα ετοιμάζεται να κάνει το αντίθετο …Ετοιμάζεται ν’ ανοίξει διάπλατα τις «Πόρτες» τού Παραδείσου για τον λατρεμένο Του...
Διαβάστε την συνέχεια Του Παναγιώτη Τραϊανού
Διάβασα και συμφωνώ το παλιότερο άρθρο του Τραϊανού περί εχθροπάθειας ως έναν ύποπτο νεολογισμό. Εψαξα να βρω ήταν άραγε η κακία, η αδικία , η μοχθηρία που ξεχειλίζουν , ήταν το συναίσθημα του 1,4 εκατομμυρίων υπογραφών για τις 57 ψυχές στα μπαζωμένα Τέμπη, ήταν οι δεκαδες χιλιάδες πολίτες τούτης της χώρας που άναψαν κεριά μνήμης και οργής, ήταν η ομηρική εκφορά του λόγου ενός πατέρα που είπε ¨" θα τους κυνηγήσουμε μέχρι να περπατήσουν κόκκινο χιόνι ", είναι άραγε η κατάρα που κουβαλάμε σ αν λαός ; προφανώς είναι μια φλεγόμενη υπόσχεση σε όσους λένε να ξεχαστούν τα πάθη, να πάμε παρακάτω στα επόμενα πλιάτσικα , στις επόμενες τραγωδίες. Στα νιάτα μου , ήμουν αισθητής ρομαντικός, άκοπα και ανέξοδα θυμάμαι με συγκινούσαν οι αδικίες, οι καταπιεσμένοι γενικά , οι μυθολογίες καταραμένων ποιητών, σήμερα με γονατίζει ο κυνισμός και η υποκρισία, τα κροκοδείλια δάκρυα και η ανάληψη πολιτικής και όχι ποινικής ευθύνης, λυγίζω από την βουβαμάρα του πόνου, την γλιτσερή μοχθηρία των ανθρώπων με το λευκό κολάρο, που το κουστούμι έχει μεγαλύτερη αξία από αυτήν των ανθρώπων που το φορούν,αυτών που κουνούν το δάκτυλο με αυταρέσκεια και έπαρση, που περιφρονούν την ζωή όλων των άλλων, τώρα πια με συγκλονίζει υπαρξιακά το " κόκκινο χιόνι ". Οτι συμβαίνει στην υπόθεση Τέμπη,συμπυκνώνει έναν πληθωρισμό της απονιάς , της ακραίας περιφρόνησης όχι μόνο προς το μυαλό των σκεπτόμενων ακόμα πολιτών , αλλά περιφρόνηση προς το συναίσθημα του πένθους, της απώλειας, της επώδυνης μνήμης, την ιερότητα της ζωής. Σαν να ζούμε σε μια χώρα που φωτίζει μια γεννήτρια εχθροπάθειας, ταξικής περιφρόνησης ότι κανείς δεν λογοδοτεί , όλοι είναι ανευθυνουπεύθυνοι, κάποιοι στο απυρόβλητο ή απυροβόλητο. Ενα σύστημα εξουσίας σκαρφαλωμένο στην ράχη μας με όπλο τον εκφοβισμό, την υποκρισία, την διαίρεση , τη βοηθεία και των φιλικών του μμε, απλά και τραγικά χειραγωγούν αποπροσανατολιστικά.Βυθίζω την σκέψη μου στο παρόν, στην εχθροπάθεια που διαχέεται , προκειμένου να δω το μέλλον , πόση κακία ακόμα θα λούζεται ο κοσμάκης, πόση περιφρόνηση αντέχει ακόμα, κατά πως φαίνεται θα έχουμε και στο μέλλον λαμπαδηδρόμους αλλεπάλληλων Τεμπών, πόση αλαζονεία και έπαρση θα τρώμε στα μούτρα μας ; Εχω την αίσθηση ότι η κακία που χύνεται και ποτίζει δηλητηριάζοντας την κοινωνία θα γυρίσει ανάδρομη πρός τους παραγωγούς της, ενδεχομένως να μετατραπεί σε αποσυμπίεση , ως έκρηξη, θα γίνει κόκκινο χιόνι που περπατήσουν άδικοι και δίκαιοι
ΑπάντησηΔιαγραφή