..Με τον τρόπο αυτόν δημιουργήθηκαν οι "σχολές" του ποδοσφαίρου. �Αλλος έβαζε περισσότερο "πνεύμα" και άλλος περισσότερο "σώμα", προκειμένου να κερδίσει. Ήταν φυσικό να παίζει με δύναμη και άρα με περισσότερο "σώμα" η Βρετανία και το ακριβώς αντίθετο να κάνει η Γαλλία.
Όλα αυτά δεν έγιναν τυχαία.Γιατί;
Γιατί ήθελαν οι ισχυροί να δημιουργούν ταυτίσεις μεταξύ των ομάδων και των λαών.
Η εξουσία από εκεί και πέρα φρόντιζε να μοιράζει τους τίτλους με τέτοιον τρόπο, ώστε όλοι οι "μεγάλοι" της κοινωνίας των εθνών να δικαιώνονται και όλοι να συνεχίζουν να επενδύουν στην εθνική τους ιδιομορφία.
Το Μουντιάλ δηλαδή ήταν το πεδίο όπου θα πολεμούσαν οι ισχυροί για τη δικαίωση της νοοτροπίας τους. Θα πολεμούσαν βέβαια σε έναν "στημένο" αγώνα, γιατί η εξουσία ποτέ δεν θ' άφηνε να γίνουν οι μεγάλες εκπλήξεις.
Κυρίαρχες νοοτροπίες θα ήταν μόνιμα οι νοοτροπίες των μεγάλων εθνών. Των εθνών, που για κάποιο λόγο ωφελούσαν το παγκόσμιο σύστημα να υπάρχουν και ν' αναπτύσσουν την απαραίτητη συμπεριφορά.
Αρκεί να ωφελούσες για κάποιον λόγο το σύστημα και θα σε βοηθούσε να κάνεις "σχολή". Ήταν φυσικό δηλαδή ν' αποτελέσουν "σχολές" όλα τα μεγάλα κράτη της Ευρώπης, που είχαν ανταγωνιστικές σχέσεις μεταξύ τους.
Ήταν φυσικό όμως ν' αποτελέσουν "σχολές" και άλλα χρήσιμα για το σύστημα κράτη.
Κράτη, που ενδιέφερε το σύστημα να είναι εθνικώς ομοιογενή και φανατισμένα, γιατί του επέτρεπαν να ελέγχει ολόκληρες ηπείρους. Κράτη, που δεν είχαν κανέναν άλλο χαρακτη¬ριστικό, που να μπορεί να τους προσδίδει ισχυρά εθνικά χαρακτηριστικά και ενδεχόμενη διάλυσή τους θα επέφερε τρομερή ζημιά στο σύστημα εξουσίας.
Για παράδειγμα, ήταν σημαντικό να καλλιεργείται ο εθνικισμός της Αργεντινής και της Βραζιλίας. Ήταν σημαντικό να έχουν μεταξύ τους μια αντιπαλότητα.
Γιατί με τις δύο χώρες αυτές ελέγχεις την πάμπλουτη Λατινική Αμερική.
Πώς όμως θα καλλιεργήσεις τον εθνικισμό στις χώρες αυτές;
Δεν υπάρχουν ούτε οι βασικές προϋποθέσεις για να δημιουργηθεί αυτός ο εθνικισμός.
Δεν υπάρχουν τα δεδομένα, για να καλλιεργηθεί η έννοια του "έθνους", ούτε για το ένα κράτος ούτε για το άλλο. Οι λαοί που κατοικούν τα κράτη αυτά αποτελούν ένα "μωσαϊκό", που δεν έχουν ούτε καν φυλετική σχέση μεταξύ τους. Πόσο μάλλον εθνική, που συνήθως είναι μια "εξειδίκευση" μέσα στην ίδια τη φυλή.
Μέσα στα κράτη αυτά κυρίαρχοι είναι τα παιδιά των παλαιών αποικιοκρατών και από εκεί και πέρα το χάος.
Ένα χάος, που το συνθέτουν οι απόγονοι των σκλάβων της Αφρικής, οι απόγονοι των γηγενών σκλάβων, μετανάστες όλων των εθνικοτήτων και το ακόμα χειρότερο �τα "σκουπίδια" του πλανήτη.
Γιατί μιλάμε για "σκουπίδια";
Γιατί όποιους θέλει να "ξεχάσει" ο "πολιτισμένος" κόσμος, χωρίς να τους τιμωρήσει �γιατί προφανώς τους έχει χρησιμοποιήσει και τους φοβάται� στα κράτη αυτά τους στέλνει.
Τόσο η Αργεντινή όσο και η Βραζιλία αποτελούν τον χώρο απόθεσης των ζώντων "αποβλήτων" αυτού του πλανήτη.
Από τους εγκληματίες Ναζιστές μέχρι τους τελευταίους κλέφτες και δολοφόνους, που θέλουν ν' αποφύγουν την τιμωρία στον πολιτισμένο κόσμο, σ' αυτά τα κράτη βρίσκουν όλοι τους καταφύγιο.
Πώς όμως θα δημιουργήσεις ανάμεσα σ' αυτά τα "περίεργα" κράτη συνθήκες εθνικής αντιπαλότητας, ώστε να δημιουργήσεις τη δυναμική που σε συμφέρει;
Θα τους βάλεις να μισούνται, επειδή οι μεν ήταν πρώην θύματα των Ισπανών και οι δε πρώην θύματα των Πορτογάλων;
Όμως, από τη στιγμή που μόνον ο εθνικισμός βοηθάει το σύστημα εξουσίας στις επιδιώξεις του, ευνόητο είναι ότι θα έπρεπε με κάποιον τρόπο να τον καλλιεργήσουν.
Μόνον με μέσο τον εθνικισμό μπορούν οι αποικιοκράτες να διατηρούν ισχυρά αυτά τα μεγάλα και άνευ άλλου περιεχόμενου εθνικά κράτη.
Γιατί;
Γιατί είναι ο μοναδικός τρόπος να τα κλέβεις εκ του ασφαλούς. Είναι ο μοναδικός τρόπος να διατηρήσεις τους λαούς-ιδιοκτήτες αυτής της πλούσιας περιοχής θεόφτωχους.
Πώς όμως θα διατηρήσεις τα διεφθαρμένα και φασιστικά καθεστώτα στην περιοχή; Αυτό γίνεται μόνον με τον φανατισμό και την οχλοποίηση των λαών.
Αυτό είναι κάτι το οποίο μπορεί να το προσφέρει στην εξουσία το ποδόσφαιρο.
Πρέπει να τους "μεθύσεις" με τίτλους, για να μην αντιδρούν. Πρέπει να τους "μεθάς", για ν' αντέχουν τη φτώχεια τους.
Η Αργεντινή του φασισμού καθήλωνε τους λαούς μέσα στα γήπεδα.
Το ίδιο συνέβαινε και με τη Βραζιλία της κοινωνικής εξαθλίωσης. Η Βραζιλία μάλιστα είναι το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα, που αποδεικνύει στον ύψιστο βαθμό τις αρνητικές συνέπειες του ποδοσφαίρου.
Ας προσπαθήσει να σκεφτεί ο αναγνώστης έναν λόγο, εκτός από το ποδόσφαιρο και το καρναβάλι, για τον οποίο γνωρίζει τη Βραζιλία.
Έναν λόγο για το οποίο θα έπρεπε να είναι υπερήφανος ένας άνθρω¬πος, που φέρει την ιδιότητα του Βραζιλιάνου.
�λλοι λαοί είναι εθνικά υπερήφανοι για τους κοινωνικούς τους αγώνες. �
Αλλοι λαοί είναι εθνικά υπερήφανοι για τους εθνικοαπελευθερωτικούς τους αγώνες.
�Αλλοι λαοί είναι εθνικά υπερήφανοι για τα επιστημονικά επιτεύγματά τους.
Οι Βραζιλιάνοι γιατί είναι εθνικά υπερήφανοι στο βαθμό που να τους αναγκάζει να διατηρούν και ν' ανέχονται το εθνικό σύστημα της Βραζιλίας;
Το ποδόσφαιρο είναι ο μοναδικός παράγοντας, που δίνει εθνική ομοιογένεια σ' ένα κράτος το οποίο λειτουργεί καθαρά υπό συνθήκες Μεσαίωνα κι αποτελεί βασική αποικία της Δύσης.
Το ποδόσφαιρο δίνει νόημα σε μια καθ' όλα κενή εθνική ιδιότητα
Κάποιοι αμβλύνουν τις κοινωνικές ανησυχίες και εντάσεις με αστείους ποδοσφαιρικούς θριάμβους και δόξες της πλάκας.
Το ποδόσφαιρο είναι αυτό το οποίο στην πραγματικότητα επιτρέπει σε μερικές χιλιάδες κτήνη να έχουν την ιδιοκτησία ενός χώρου μεγαλύτερου από τη Δυτική Ευρώπη και την ίδια ώρα τα δεκάδες εκατομμύρια των Βραζιλιάνων να κατοικούν στις τενεκεδουπόλεις χωρίς καμία αντίδραση. ........
============
Μουντιάλ 2002 & Αθήνα 2004
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΤΡΑΙΑΝΟΥ
Ο αθλητισμός των Ελλήνων
και τα αθλητικά παιχνίδια των Βαρβάρων.
Μουντιάλ 2002 & Αθήνα 2004
�ο "θρίαμβος" των βαρβάρων
και η αρχή του τέλους τους.
Γιατί ήθελαν οι ισχυροί να δημιουργούν ταυτίσεις μεταξύ των ομάδων και των λαών.
Η εξουσία από εκεί και πέρα φρόντιζε να μοιράζει τους τίτλους με τέτοιον τρόπο, ώστε όλοι οι "μεγάλοι" της κοινωνίας των εθνών να δικαιώνονται και όλοι να συνεχίζουν να επενδύουν στην εθνική τους ιδιομορφία.
Το Μουντιάλ δηλαδή ήταν το πεδίο όπου θα πολεμούσαν οι ισχυροί για τη δικαίωση της νοοτροπίας τους. Θα πολεμούσαν βέβαια σε έναν "στημένο" αγώνα, γιατί η εξουσία ποτέ δεν θ' άφηνε να γίνουν οι μεγάλες εκπλήξεις.
Κυρίαρχες νοοτροπίες θα ήταν μόνιμα οι νοοτροπίες των μεγάλων εθνών. Των εθνών, που για κάποιο λόγο ωφελούσαν το παγκόσμιο σύστημα να υπάρχουν και ν' αναπτύσσουν την απαραίτητη συμπεριφορά.
Αρκεί να ωφελούσες για κάποιον λόγο το σύστημα και θα σε βοηθούσε να κάνεις "σχολή". Ήταν φυσικό δηλαδή ν' αποτελέσουν "σχολές" όλα τα μεγάλα κράτη της Ευρώπης, που είχαν ανταγωνιστικές σχέσεις μεταξύ τους.
Ήταν φυσικό όμως ν' αποτελέσουν "σχολές" και άλλα χρήσιμα για το σύστημα κράτη.
Κράτη, που ενδιέφερε το σύστημα να είναι εθνικώς ομοιογενή και φανατισμένα, γιατί του επέτρεπαν να ελέγχει ολόκληρες ηπείρους. Κράτη, που δεν είχαν κανέναν άλλο χαρακτη¬ριστικό, που να μπορεί να τους προσδίδει ισχυρά εθνικά χαρακτηριστικά και ενδεχόμενη διάλυσή τους θα επέφερε τρομερή ζημιά στο σύστημα εξουσίας.
Για παράδειγμα, ήταν σημαντικό να καλλιεργείται ο εθνικισμός της Αργεντινής και της Βραζιλίας. Ήταν σημαντικό να έχουν μεταξύ τους μια αντιπαλότητα.
Γιατί;
Γιατί με τις δύο χώρες αυτές ελέγχεις την πάμπλουτη Λατινική Αμερική.
Πώς όμως θα καλλιεργήσεις τον εθνικισμό στις χώρες αυτές;
Δεν υπάρχουν ούτε οι βασικές προϋποθέσεις για να δημιουργηθεί αυτός ο εθνικισμός.
Δεν υπάρχουν τα δεδομένα, για να καλλιεργηθεί η έννοια του "έθνους", ούτε για το ένα κράτος ούτε για το άλλο. Οι λαοί που κατοικούν τα κράτη αυτά αποτελούν ένα "μωσαϊκό", που δεν έχουν ούτε καν φυλετική σχέση μεταξύ τους. Πόσο μάλλον εθνική, που συνήθως είναι μια "εξειδίκευση" μέσα στην ίδια τη φυλή.
Μέσα στα κράτη αυτά κυρίαρχοι είναι τα παιδιά των παλαιών αποικιοκρατών και από εκεί και πέρα το χάος.
Ένα χάος, που το συνθέτουν οι απόγονοι των σκλάβων της Αφρικής, οι απόγονοι των γηγενών σκλάβων, μετανάστες όλων των εθνικοτήτων και το ακόμα χειρότερο �τα "σκουπίδια" του πλανήτη.
Γιατί μιλάμε για "σκουπίδια";
Γιατί όποιους θέλει να "ξεχάσει" ο "πολιτισμένος" κόσμος, χωρίς να τους τιμωρήσει �γιατί προφανώς τους έχει χρησιμοποιήσει και τους φοβάται� στα κράτη αυτά τους στέλνει.
Τόσο η Αργεντινή όσο και η Βραζιλία αποτελούν τον χώρο απόθεσης των ζώντων "αποβλήτων" αυτού του πλανήτη.
Από τους εγκληματίες Ναζιστές μέχρι τους τελευταίους κλέφτες και δολοφόνους, που θέλουν ν' αποφύγουν την τιμωρία στον πολιτισμένο κόσμο, σ' αυτά τα κράτη βρίσκουν όλοι τους καταφύγιο.
Πώς όμως θα δημιουργήσεις ανάμεσα σ' αυτά τα "περίεργα" κράτη συνθήκες εθνικής αντιπαλότητας, ώστε να δημιουργήσεις τη δυναμική που σε συμφέρει;
Θα τους βάλεις να μισούνται, επειδή οι μεν ήταν πρώην θύματα των Ισπανών και οι δε πρώην θύματα των Πορτογάλων;
Όμως, από τη στιγμή που μόνον ο εθνικισμός βοηθάει το σύστημα εξουσίας στις επιδιώξεις του, ευνόητο είναι ότι θα έπρεπε με κάποιον τρόπο να τον καλλιεργήσουν.
Μόνον με μέσο τον εθνικισμό μπορούν οι αποικιοκράτες να διατηρούν ισχυρά αυτά τα μεγάλα και άνευ άλλου περιεχόμενου εθνικά κράτη.
Γιατί;
Γιατί είναι ο μοναδικός τρόπος να τα κλέβεις εκ του ασφαλούς. Είναι ο μοναδικός τρόπος να διατηρήσεις τους λαούς-ιδιοκτήτες αυτής της πλούσιας περιοχής θεόφτωχους.
Πώς όμως θα διατηρήσεις τα διεφθαρμένα και φασιστικά καθεστώτα στην περιοχή; Αυτό γίνεται μόνον με τον φανατισμό και την οχλοποίηση των λαών.
Αυτό είναι κάτι το οποίο μπορεί να το προσφέρει στην εξουσία το ποδόσφαιρο.
Πρέπει να τους "μεθύσεις" με τίτλους, για να μην αντιδρούν. Πρέπει να τους "μεθάς", για ν' αντέχουν τη φτώχεια τους.
Η Αργεντινή του φασισμού καθήλωνε τους λαούς μέσα στα γήπεδα.
Το ίδιο συνέβαινε και με τη Βραζιλία της κοινωνικής εξαθλίωσης. Η Βραζιλία μάλιστα είναι το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα, που αποδεικνύει στον ύψιστο βαθμό τις αρνητικές συνέπειες του ποδοσφαίρου.
Ας προσπαθήσει να σκεφτεί ο αναγνώστης έναν λόγο, εκτός από το ποδόσφαιρο και το καρναβάλι, για τον οποίο γνωρίζει τη Βραζιλία.
Έναν λόγο για το οποίο θα έπρεπε να είναι υπερήφανος ένας άνθρω¬πος, που φέρει την ιδιότητα του Βραζιλιάνου.
�λλοι λαοί είναι εθνικά υπερήφανοι για τους κοινωνικούς τους αγώνες. �
Αλλοι λαοί είναι εθνικά υπερήφανοι για τους εθνικοαπελευθερωτικούς τους αγώνες.
�Αλλοι λαοί είναι εθνικά υπερήφανοι για τα επιστημονικά επιτεύγματά τους.
Οι Βραζιλιάνοι γιατί είναι εθνικά υπερήφανοι στο βαθμό που να τους αναγκάζει να διατηρούν και ν' ανέχονται το εθνικό σύστημα της Βραζιλίας;
Το ποδόσφαιρο είναι ο μοναδικός παράγοντας, που δίνει εθνική ομοιογένεια σ' ένα κράτος το οποίο λειτουργεί καθαρά υπό συνθήκες Μεσαίωνα κι αποτελεί βασική αποικία της Δύσης.
Το ποδόσφαιρο δίνει νόημα σε μια καθ' όλα κενή εθνική ιδιότητα
.
Το ποδόσφαιρο κάνει "εθνικά" υπερήφανους τους εξαθλιωμένους πληθυσμούς, που θα έπρεπε να αισθάνονται ντροπή γι' αυτό που αντιπροσωπεύει στην κοινωνία των εθνών η έννοια "Βραζιλία".
Αυτό δεν είναι υποκειμενική εκτίμηση του γράφοντος, που έχει κάποια ταπεινά "ελατήρια" τα οποία τον κινούν εις βάρος των καθ' όλα συμπαθών Βραζιλιάνων.
Είναι θέμα αριθμητικής.
Είναι ντροπή να είσαι κάτοικος ενός αχανούς και υπερπλούσιου "παραδείσου" και να κατοικείς νηστικός σε τενεκεδουπόλεις. Είναι ντροπή να κατοικείς σε ένα κράτος όπου το 1,2% του πληθυσμού καρπώνεται το 80% του εθνικού πλούτου.
Είναι ντροπή αυτός που απλά επιβιώνει να θεωρείται ο προνομιούχος του 10% του πληθυσμού της χώρας.
Είναι ντροπή να είσαι νηστικός σε ένα πλούσιο "μποστάνι" και δεν είναι ντροπή να είσαι νηστικός στην "έρημο".
Ο Αφγανός είναι δικαιολογημένα φτωχός, γιατί απλούστατα το Αφγανιστάν είναι μια φτωχή γωνιά της Γης.
Ο Βραζιλιάνος είναι αδικαιολόγητα φτωχός, γιατί η Βραζιλία είναι μια από τις πιο πλούσιες γωνιές της Γης.
Είναι θεόφτωχος σε μια πλούσια Βραζιλία, επειδή τον "δουλεύουν".
Αυτό είναι εθνική, κοινωνική, και προσωπική ντροπή.
Είναι ντροπή για τη Βραζιλία ν' αυτοκτονούν άνθρωποι για το ποδόσφαιρο και την ίδια ώρα να μην αντιδρούν στην εξουσία και στους τύραννους της τοπικής οικονομίας για το μέλλον το δικό τους και το μέλλον των παιδιών τους.
Είναι ντροπή να "πετάς" τη ζωή σου για την πλάκα και να μην τη θυσιάζεις για να παιδιά σου.
Είναι ντροπή να μην τρως, μόνο και μόνο γιατί κάποιοι πονηροί υποτίθεται ομοεθνείς σου αρπάζουν τα πάντα και δεν σου αφήνουν τίποτε.
Είναι ντροπή σε έναν κόσμο, όπου οι λαοί συγκρίνουν τις επιδόσεις τους στους κοινωνικούς τους αγώνες, οι Βραζιλιάνοι να μην έχουν να επιδείξουν τίποτε απολύτως.
Οι λαοί έχουν χύσει αίμα, για να μην μπορούν οι πονηροί ομοεθνείς τους να τους κλέβουν σ' αυτόν τον βαθμό. Είναι υπερήφανοι για το αίμα που έχυσαν κι επέτρεψε στα παιδιά τους να ζουν καλύτερα.
Αυτό δεν έγινε ποτέ στη Βραζιλία, γιατί κάποιοι τους διατηρούν αγράμματους και τους "μεθάνε" με το ποδόσφαιρο.
Το ποδόσφαιρο κάνει "εθνικά" υπερήφανους τους εξαθλιωμένους πληθυσμούς, που θα έπρεπε να αισθάνονται ντροπή γι' αυτό που αντιπροσωπεύει στην κοινωνία των εθνών η έννοια "Βραζιλία".
Αυτό δεν είναι υποκειμενική εκτίμηση του γράφοντος, που έχει κάποια ταπεινά "ελατήρια" τα οποία τον κινούν εις βάρος των καθ' όλα συμπαθών Βραζιλιάνων.
Είναι θέμα αριθμητικής.
Είναι ντροπή να είσαι κάτοικος ενός αχανούς και υπερπλούσιου "παραδείσου" και να κατοικείς νηστικός σε τενεκεδουπόλεις. Είναι ντροπή να κατοικείς σε ένα κράτος όπου το 1,2% του πληθυσμού καρπώνεται το 80% του εθνικού πλούτου.
Είναι ντροπή αυτός που απλά επιβιώνει να θεωρείται ο προνομιούχος του 10% του πληθυσμού της χώρας.
Είναι ντροπή να είσαι νηστικός σε ένα πλούσιο "μποστάνι" και δεν είναι ντροπή να είσαι νηστικός στην "έρημο".
Ο Αφγανός είναι δικαιολογημένα φτωχός, γιατί απλούστατα το Αφγανιστάν είναι μια φτωχή γωνιά της Γης.
Ο Βραζιλιάνος είναι αδικαιολόγητα φτωχός, γιατί η Βραζιλία είναι μια από τις πιο πλούσιες γωνιές της Γης.
Είναι θεόφτωχος σε μια πλούσια Βραζιλία, επειδή τον "δουλεύουν".
Αυτό είναι εθνική, κοινωνική, και προσωπική ντροπή.
Είναι ντροπή για τη Βραζιλία ν' αυτοκτονούν άνθρωποι για το ποδόσφαιρο και την ίδια ώρα να μην αντιδρούν στην εξουσία και στους τύραννους της τοπικής οικονομίας για το μέλλον το δικό τους και το μέλλον των παιδιών τους.
Είναι ντροπή να "πετάς" τη ζωή σου για την πλάκα και να μην τη θυσιάζεις για να παιδιά σου.
Είναι ντροπή να μην τρως, μόνο και μόνο γιατί κάποιοι πονηροί υποτίθεται ομοεθνείς σου αρπάζουν τα πάντα και δεν σου αφήνουν τίποτε.
Είναι ντροπή σε έναν κόσμο, όπου οι λαοί συγκρίνουν τις επιδόσεις τους στους κοινωνικούς τους αγώνες, οι Βραζιλιάνοι να μην έχουν να επιδείξουν τίποτε απολύτως.
Οι λαοί έχουν χύσει αίμα, για να μην μπορούν οι πονηροί ομοεθνείς τους να τους κλέβουν σ' αυτόν τον βαθμό. Είναι υπερήφανοι για το αίμα που έχυσαν κι επέτρεψε στα παιδιά τους να ζουν καλύτερα.
Αυτό δεν έγινε ποτέ στη Βραζιλία, γιατί κάποιοι τους διατηρούν αγράμματους και τους "μεθάνε" με το ποδόσφαιρο.
Κάποιοι αμβλύνουν τις κοινωνικές ανησυχίες και εντάσεις με αστείους ποδοσφαιρικούς θριάμβους και δόξες της πλάκας.
Το ποδόσφαιρο είναι αυτό το οποίο στην πραγματικότητα επιτρέπει σε μερικές χιλιάδες κτήνη να έχουν την ιδιοκτησία ενός χώρου μεγαλύτερου από τη Δυτική Ευρώπη και την ίδια ώρα τα δεκάδες εκατομμύρια των Βραζιλιάνων να κατοικούν στις τενεκεδουπόλεις χωρίς καμία αντίδραση. ........
============
Μουντιάλ 2002 & Αθήνα 2004
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΤΡΑΙΑΝΟΥ
Ο αθλητισμός των Ελλήνων
και τα αθλητικά παιχνίδια των Βαρβάρων.
Μουντιάλ 2002 & Αθήνα 2004
�ο "θρίαμβος" των βαρβάρων
και η αρχή του τέλους τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου