Θεόδοτος
Γράφει ο Πρώην Συμβασιούχος
Υπήρξα πρώην συμβασιούχος της ΕΡΤ, στον τομέα της παραγωγής (δηλαδή δεν έσπρωχνα χαρτιά σε κάποιο γραφείο) για αρκετά χρόνια και τυγχάνει να γνωρίζω μέρος του τι γινόταν για δεκαετίες σε αυτό το «μαγαζί» . Ανήκω σε αυτή την κατηγορία συμβασιούχων που αποφάσισε να αλλάξει τη ζωή του αντί να συνεχίσει να παραμένει ως συμβασιούχος με την ελπίδα μονιμοποίησης και σήμερα μάλλον τα γεγονότα δείχνουν να δικαίωσαν αυτή την απόφασή μου.
Αφού σας περιέγραψα τα βασικά για εμένα, ας πάμε τώρα στα περί ΕΡΤ. Όταν άκουσα την απόφαση κλεισίματος της δεν ήξερα τι θα έπρεπε να νοιώσω. Από τη μία είπα «επιτέλους αυτό το καρκίνωμα απεκολλήθηκε από τη σάρκα του ελληνικού λαού», από την άλλη η σκέψη μου πήγε σε κάποια άτομα που γνώρισα τα χρόνια που δούλευα εκεί και χάνανε τη δουλειά τους. Άτομα που δεν άνοικαν ούτε στους συριζοπασόκους συνδικαλιστές, ούτε στους χαραμοφάηδες που έβαλε το ΠΑΣΟΚ τη δεκαετία του 80, ούτε στους «ειδικούς συμβούλους» με τους σχιζοφρενικούς μισθούς, ούτε στους αλητοδημοσιογράφους που έχουν κάνει επάγγελμα την παραπληροφόρηση και τη μαρξιστική πλύση εγκεφάλου των Ελλήνων.
Πολλοί φίλοι και γνωστοί λοιπόν γνωρίζοντας το παρελθόν μου στην ΕΡΤ θέλησαν να μάθουν την άποψη μου για το θέμα. Οι μισοί ούρλιαζαν περί «φασισμού» της κυβέρνησης, οι άλλοι μισοί χαίρονταν που δεν θα ξαναπληρώσουν το ευτελές ποσό προς ΕΡΤ στο λογαριασμό της ΔΕΗ. Μεταξύ αυτών που ρώτησαν την αποψη μου είναι και ένας εκ των συντακτών του Θεόδοτου. Λοιπόν, επειδή είναι πολλά αποφάσισα να τα γράψω. Τα όσα θα διαβάσετε παρακάτω είναι τα όσα έμαθα και άκουσα δουλεύοντας για χρόνια στην ΕΡΤ, δεν ειναι ολόκληρη η ιστορία και πιστεύω πως από τα όσα θα διαβάσετε εδώ γίνονταν εκεί μέσα ΠΟΛΥ χειρότερα, αλλά επειδή πάντα ήμουν άτομο που «κοίταζε τη δουλεία του» ουδέποτε αποφάσισα να εμβαθύνω στα όσα λέγονταν, έπειτα επειδή είχα και τη στάμπα του «φασίστα» (δηλ. του μη-αριστερού στη μαρξιστική ορολογία, συχνά τις πολύ χοντρές κομπίνες μου τις αποκρύβαν επειδή αφορούσαν σχεδόν πάντα και τους αριστερούς συνδικαλιστές, από αυτούς που ουρλιάζουν σήμερα στα κανάλια για το «δίκιο» τους και το «ψωμάκι» τους που χάσανε). Επίσης οι διάφορες ανέκδοτες ιστορίες που έχω ακούσει και περιγράφουν με γλαφυρό τρόπο τι γινόταν μέσα στην ΕΡΤ είναι πρακτικά αδύνατο να καταγραφούν σε ένα άρθρο, χρειάζονται μάλλον πολυσέλιδο έργο χωρισμένο σε τόμους...
Πριν ξεκινήσω να κάνω μια διευκρίνιση. Χρησιμοποιώ τον όρο ΕΡΤ για να περιγράψω την ΕΤ1 και τη ΝΕΤ, ή αν θέλετε την παλιά ΕΡΤ1 και ΕΡΤ2. Τα όσα περιγράφω είναι ό,τι γινόταν συνολικά στα δύο αθηναϊκά κρατικά κανάλια. Δεν έχω γνώση του τι γινόταν στην ΕΡΤ3 αλλά υποθέτω πως και εκεί γινόντουσαν τα ίδια.
Καταρχάς ας πάμε στα οικονομικά, με σοκάρει το γεγονός πως τόσοι πολλοί άνθρωποι όταν άκουσαν πως η ΕΡΤ κλείνει χάρηκαν επειδή δεν θα πλήρωναν τo μικροποσό προς ΕΡΤ στο λογαριασμό της ΔΕΗ. Αγαπητοί φίλοι, τα ευρώ προς ΕΡΤ στο λογαριασμό σας είναι σταγόνα στον ωκεανό μπροστά στα τρισεκατομμύρια ευρώ που χάθηκαν στη μαύρη χοάνη που λεγόταν ΕΡΤ όλες αυτές τις δεκαετίες και πήγαν στις τσέπες πολλών και διαφόρων. Λεφτά που θα μπορούσαν να έχουν γίνει δημόσια έργα, νοσοκομεία, μαχητικά αεροσκάφη και οτιδήποτε άλλο.
Η ΕΡΤ που λέτε για πολλά χρόνια είχε ένα ωραίο κόλπο για να τρώει τα λεφτά του ελληνικού λαού. Ας πούμε πως υπήρχε ένα τηλεοπτικό μουσικό σώου, το οποίο κοστολογούταν 1000 ευρώ η εκπομπή. Νορμάλ ποσό για κάτι που έχει να κάνει με ένα ολόκληρο τηλεοπτικό συνεργείο που πρέπει να μετακινηθει, να νοικιαστεί χώρος, να έρθει η ορχήστρα κλπ κλπ. Μην σας φαίνονται πολλά τα 1000 ευρώ διότι δεν είναι. Αλλά με τέτοιο ποσό κανείς από τους υπευθύνους δεν θα μπορούσε να «φάει». Κάπως λοιπόν έπρεπε το δικαιολογούμενο ποσό να διογκωθεί. Έτσι τα μεγάλα κεφάλια στην ΕΡΤ προφασίζονταν έλλειψη προσωπικού (του ήδη υπεράριθμου...) για να καλύψει το συγκεκριμένο σώου και πρότειναν το σώου να γίνει συμπαραγωγή. Τι σήμαινε συμπαραγωγη; Πολύ απλά η ΕΡΤ θα έβαζε ένα μέρος του συνεργείου και το υπόλοιπο και κυρίως την οργάνωση θα την έβαζε κάποιος εξωτερικός παραγωγός, ο οποίος δεν άνοικε στην ΕΡΤ. Ερχόντουσαν λοιπόν σε συνεννόηση με τον εξωτερικό παραγωγό, ο οποίος ασφαλώς ήταν κάποιος «κολλητός» και συχνά απασχολούσε και υπαλλήλους της ΕΡΤ ως ελεύθερους επαγγελματίες και κανονιζόταν το ποσο. Τι πόσο ήταν αυτό; Είπαμε πριν για 1000 ευρώ, ο παραγωγός λοιπόν ζητούσε 100.000 ευρώ. Οι αρμόδιοι λοιπόν συμφωνούσαν και το ποσό μοιραζόταν αντιστοίχως, κάποια πήγαιναν στη τσέπη του παραγωγού, κάποια στις τσέπες των υπευθύνων, κάποια στις τσέπες μερίδας των συνδικαλιστών (αυτοί ως γνήσιοι αγωνιστές υπερ λαού είχαν την τάση να φωνάζουν κατά της εργοδοσίας όταν δεν έπαιρναν μπαχτσίσι από τις συμπαραγωγές, όταν έπαιρναν μπαχτσίσι σιωπούσαν. Έχετε ακούσει που λένε για εφηρμοσμένο μαρξισμό; Ε αυτό ειναι ακριβώς). Έχω προσωπικά ακούσει διάφορες ανέκδοτες ιστορίες για το θέμα των συμπαραγωγών, πχ πως υπήρχαν ειδικοί κώδικες που γράφανε πάνω στα διάφορα χαρτιά και σηματοδοτούσαν τι ποσοστό από το έξτρα χρεωμένο ποσό θα πάρει ο καθένας, μέχρι ιστορίες φρίκης για το παρελθόν κάποιων από τους παραγωγούς με τους οποίους συνεργαζόταν η ΕΡΤ. Σας μιλάω για άτομα που σε μια νορμάλ κοινωνία θα εκτελούνταν με συνοπτικές διαδικασίες μόνο και στην υπόνοια μέρους των δραστηριοτήτων τους...Με αυτό το κόλπο λοιπόν φαγώθηκαν αμύθητα ποσά, όλα από τους φόρους που πλήρωνε ο λαός, από τα υπερτοκισμένα δάνεια που παίρναμε από το εξωτερικό κλπ κλπ.
Ας πάμε τώρα στους μόνιμους υπαλλήλους της ΕΡΤ. Θα δείτε σήμερα πολλούς στα κανάλια να κλαίνε και να οδύρονται, κάποιους προσωπικά τους γνωρίζω, κάποιους που μάλιστα δηλώνουν και δεκαετίες υπάλληλοι δεν τους έχω δει ποτέ... Φίλοι που βρίσκονταν κλεισμένοι στο Ραδιομέγαρο αυτές τις μέρες μου είπαν πως είδαν συναδέλφους τους που είχαν χρόνια να δουν ή δεν έχουν ξαναδεί ποτέ. Αλλά ας τα δούμε αναλυτικά, η ΕΡΤ είχε ως προς το καθεστώς συνεργασίας μαζί της δύο κατηγορίες υπαλλήλων, αυτούς που ήταν μόνιμοι και αορίστου χρόνου σύμβασης (ουσιαστικά μόνιμοι) και τους λεγόμενους συμβασιούχους οι οποίοι είχαν διαφόρου είδους συμβάσεις. Χοντρικά για να μην μπερδευόμαστε οι πρώτοι ήταν ουσιαστικά μόνιμοι και κανονικοί υπάλληλοι της ΕΡΤ οι άλλοι απλοί συνεργάτες των οποίων η σύμβαση ανανεωνόταν. Ως προς την ειδικότητα υπήρχαν δύο εξίσου μεγάλες κατηγορίες υπαλλήλων, οι γραφειάδες (γραμματείς, υπογραμματείς, λογιστές, σύμβουλοι, υπάλληλοι παντώς είδους) και η παραγωγή (σκηνοθέτες, οπερατερ, ηχολήπτες ηλεκτρονικοί κλπ). Η ΕΡΤ που λέτε είχε την πρωτοτυπία να έχει υπεράριθμο νούμερο υπαλλήλων γραφείου και πάντα έλλειψη σε υπάλληλους παραγωγής. Έτσι για να καλυφθούν τα κενά είχε βρεθεί η λύση των συμβασιούχων που δούλευαν σε ιδιόμορφο καθεστώς, καθεστώς το οποίο άνα εποχές άλλαζε. Για αυτούς όμως θα πούμε παρακάτω αριστεροί διαμαρτύρονται επειδή χάνουν το ανεπίσημα-επίσημο κανάλι τους
Οι υπάλληλοι γραφείου που λέτε της ΕΡΤ ήταν τόσοι πολλοί που δεν τους χώραγαν τα έδρανα στα γραφεία. Αυτό δεν είναι πλάκα. Εάν ας πούμε μαζεύονταν μια μέρα όλοι οι γραφειάδες της ΕΡΤ και τους λέγανε να κλειστούν στα γραφεία τους μέσα, τα περισσότερα δεν θα χώραγαν τους υπαλλήλους. Επειδή όμως δεν μπορούσανε να λείπουν όλοι σε άδεια είχε βρεθεί το εξής κόλπο, κάποιοι κατέβαιναν στο μπαρ της ΕΡΤ και μένανε οι άλλοι στο γραφείο και μετά η βάρδια άλλαζε με τη δεύτερη ομάδα να πηγαίνει αυτή στο μπαρ και να ανεβαίνει η πρώτη στα γραφεία. Κάποια στιγμή οι υπάλληλοι αποφάσισαν να βάλουν και τα παιδιά τους στην ΕΡΤ ή τα ανήψια τους ή τέλος πάντων τις γκόμενες τους. Ε εκει λοιπόν έβλεπες διάφορες κοπελίτσες να πηγαινοέρχονται στους διαδρόμους με ένα κουτί κασέτας (βίντεο) στο χέρι. Πέρα δώθε, πέρα δώθε...Τις περισσότερες φορές το κουτί ήταν άδειο και απλά τις βάζανε να πηγαινοέρχονται από γραφείο σε γραφείο για να δείχνουν πως κάτι κάνουν. Μη γελάτε, εάν δεν το έχετε ζήσει στη πράξη αυτό δεν μπορείτε να αντιληφθείτε πλήρως τι σημαίνει ελληνικό δημόσιο.
Πως βρέθηκαν τόσοι πολλοί γραφειάδες στην ΕΡΤ; Απλούστατα ήταν ο εύκολος τρόπος για να τοποθετηθεί κάποιος στο δημόσιο. Βλέπετε η παραγωγή χρειάζεται και κάποια ειδικότητα, έπρεπε βρε παιδί μου στις περισσότερες περιπτώσεις να ξέρεις να κάνεις κάτι, να χειρίζεσαι μια κάμερα, να έχεις τελειώσει κάποια σχετική σχολή κλπ. Γραφειάς όμως μπορούσε να γίνει ο καθένας και έτσι λοιπόν φτιάχθηκε αυτό που λέμε κομματικό κράτος.
