Ναι! Αξίζει κανείς να υποκλίνεται στη μυσταγωγία του χιασμού, ιδίως όταν αυτός λαμβάνει χώρα στο άπλετο, ελληνικό φως!

Ανώνυμος18 Ιανουαρίου 2023 στις 8:48 π.μ.

9.14 και 9.23,

1. Ναι! Αξίζει κανείς να υποκλίνεται στη μυσταγωγία του χιασμού, ιδίως όταν αυτός λαμβάνει χώρα στο άπλετο, ελληνικό φως!

2. Μακριά από τις δυτικότροπους, ιδεολογικούς φενακισμούς της camera obscura! Γιατί αλλιώς καταλήγουμε σε άλλη μια εγελιανή άρση της αδυσώπητης πραγματικότητας, που ιστορικώς γεννά τέρατα (δογματισμό, φανατισμό, στυγνό ολοκληρωτισμό), όταν δεν μηρυκάζουμε τις φασματικές υποστάσεις του ιδεατού! Νομίζω, ψάχνουμε την εν-ύλωση του οράματος! Λαθεύω; Εδώ χρειάζομαι τα φώτα σας, γιατί όντως τελώ ολιγόπιστος και απονευρωμένος, μεσούσης άλλης μιας -από τις πολλές- παράκρουσης του διπολικού αυτοματισμού που “χτύπησε” ξανά με υποβολιμιαίους συμψηφισμούς και τα ρέστα τον αλαλάζοντα α/ημι-μαθή (“να φύγει αυτός να έρθει ο άλλος”, “ποιός έφαγε τα περισσότερα” κ.ο.κ και δεν εννοεί ότι όλοι τους είναι πλοκάμια του ίδιου αδηφάγου κι αιμοβόρου τέρατος κι οι προσπάθειες τους σύντονες προς την εξαπάτησή του και τον αφανισμό του).

3. Ναι! Πανίσχυρο εργαλείο ο χιασμός, ανθρωπολογικά, πολιτισμικά, ιστορικά, ειδωμένος. Χιασμικό το “οράν” (οπτικό χίασμα ως το σφηνοειδές οστό) μας, το “κινείν” (πυραμιδικό χίασμα μεταξύ προμήκους και νωτιαίου μυελού). Χιασμική και η “ενόραση” των μυστών/μυώπων (όταν συστέλλουν τους μύες του ματιού για να δουν με ακρίβεια τη μεγάλη εικόνα κι όχι το δέντρο), Εμβληματικώς χιασμικά τα αναγραμματισμένα mantras των τελευταίων στα μαγικά τελετουργικά καθαρμού (όταν δραστηριοποιείται το δεξί εγκεφαλικό ημισφαίριο και το μεταιχμιακό σύστημα). Ο χιασμός ως κορυφαίος στυλοβάτης ολόκληρης της προφορικής και γραπτής παράδοσης, δια της απομνημόνευσης και της εξηγητικής υπόμνησης, ως παραγωγική λοκομοτίβα διαλεκτικού στοχασμού, ως εργαλείο ρητορικής και ιδεολογικής χειραγώγησης, ως ερμηνευτικό κλειδί ψυχοπαθολογίας, ως απογείωση καλαισθητικής ιδέας, καλούπι και μήτρα κοινωνικής διάδρασης!

4. Φεύ! Μπορούμε εμείς να αξιοποιήσουμε αυτό το υπερόπλο (το χιασμό), σε επίπεδο θεσμών, πρακτικών, τεχνολογίας; Λυπηρή η απάντηση! Ποιός διαβάζει χιασμικά, κυκλικά σήμερα κι όχι γραμμικά και μονοδιάστατα; Ποιός δύναται να χρησιμοποιήσει αυτό το παντοδύναμο αντικλείδι και στους 4 μορφοτύπους του: σταυρός (στιβαρά διευθετημένη αμοιβαιότητα), αντανάκλαση/καθρέπτης (σύγχυση, αρνητισμός, ματαιωμένη δράση, παράλυτη βούληση), κύκλος (κίνηση χωρίς σημείο διαφυγής), σπείρα (εναγκαλισμός παράδοξου που διανοίγει μια δυνητικά ακατάπαυστη υπέρβαση των νοητικών περιορισμών). Εμείς, απογυμνωμένοι από παιδεία, εγκαταβιώνουμε (black humour από τα έγκατα της επιβίωσης, γιατί ψευτοζούμε που έλεγε κι ο Eliot) χρόνια, δεκαετίες, αιώνες τώρα με τον πλέον οδυνηρό τρόπο και στα 4 καλούπια του δικού τους χιασμού: σταυρωμένοι, καρφωμένοι στις κάσες μας, μονήρεις και εσωστρεφείς, αδρανείς μέσα στο καλειδοσκόπιο των προβολών μας, δέσμιοι ενστίκτων, αλυσοδεμένοι πλέον και στα κουτιά των οθονών τους, φαύλοι στο σισύφειο δράμα μας, βομβαρδισμένοι από τα πυρά των παραδόξων/αντιφάσεων της προπαγάνδας τους που έχει φέρει τούμπα όλες τις ανθρωπολογικές και -αλίμονο πλέον- “οργανικές” μας βεβαιότητες...Πεδουκλωμένοι στο δικό τους θανάσιμο-γενο/εθνο/νοο-κτόνο σπιράλ τρόμου, που μας αφανίζει σαν μαύρη τρύπα! Εγκλωβισμένοι στις συμφορές που αμόλησε το “κουτί της Πανδώρας” κι αποδείχτηκε κι αυτό χοάνη και κιμαδομηχανή, ναυαγισμένοι σε μια άλλη σχεδία της Μέδουσας, γαντζωμένοι από τη σωτηριολογική σανίδα της ελπίδας που όμως πάντα σχεδόν ...μας ξεβράζει στις ακτές της “καλής προαίρεσης” και στο “κόκκινο χαλί” της Κόλασης!

5. The ruddy temper, the hammer
   Of red and blue, the hard sound—
   Steel against intimation—the sharp flash,
   The vital, arrogant, fatal, dominant X.
   Wallace Stevens “The Motive for Metaphor”, 1947.

6. 
   
   
   Στακάτος, εκκωφαντικός, εξοργιστικός ήχος. Από το σφυροκόπημα της αποκρουστικής πραγματικότητας. Από την παραλυτική ανημπόρια της δύστοκης αλλαγής. Θυμός, οργή, αγανάκτηση, ολιγοπιστία, παραίτηση. Περιπαθής προσκόλληση στις σκιές; Ανάπηρο όραμα; Ποιά παραδοξότητα, ποιός Αστάθμητος Παράγοντας Χ, ποιό “Σχήμα Λόγου” θα μας κάνει έξωση από το φρενοκομείο τους, θα μας οδηγήσει αληθινά από τη Στάση στην Έκ-σταση; Ποιά θρυαλλίδα θα βάλει φωτιά στη μπαρουταποθήκη του χιασμού τους; Ποιός θα κολυμπήσει στα άδυτα του χιάσματος και θα σείσει τους ενύπνιους, ποιός θα αναδιατάξει τη δραματική, εσωτερική δυναμική του; Ποιός θα ενεργοποιήσει τις αφομοιωτικές του έλξεις και θα κατευθύνει τη ροή της αμοιβαιότητας (ή ομοειδείας) εντός του; Ποιός θα καρπωθεί το δυναμισμό της ανατροπής/αντι-μεταβολής, ποιός θα αφουγκραστεί τις “διχαλώσεις” των τυχαιοτήτων του σχήματος, ποιός θα ποδηγετήσει τα “διχαστικά” του διλήμματα, ποιός θα δαμάσει τις παραγωγικές εντάσεις των αλληλοδιαπλεκόμενων σπειρών του, ποιός θα τιθασεύσει το ξέφρενο άτι του κυκλώνα που κατακλύζει και καταστρέφει τα πάντα στο διάβα του; Ολόκληρος κόσμος με τη μέγιστη μεταφυσική ισχύ ο χιασμός, δίχως άλλο: ο κόμβος, το σημείο καμπής (ζεύξης-διάζευξης) όπου συναντώνται οι ράβδοι του σχήματος και λαμβάνει χώρα η αντιμετάθεση. Ποιός θρονιάζεται εκεί είναι το ζήτημα και με μια κίνηση του χεριού ξεκινά ή σταματά την περιδίνηση, ανοίγει ή τυφλώνει το μάτι του κυκλώνα...

7. 
   Όχι δεν ψάχνουμε σωτήρες... ο ζωτικός και μοιραίος, ο αλαζών και δεσπόζων“X” (“an obstruction, a man / Too exactly himself,” γράφει πάλι ο Stevens στο “The Creations of Sound”) είμαστε εμείς κι αυτό που μπορούμε να γίνουμε πριν από το Τέλος, καθώς όλες αντιθέσεις εφορμούν Aπό και προς το Μέσον του χιάσματος. Στον Μέσον στο κέντρο οφείλει να ανέλθει μια ολόκληρη, ηθικά παιδευμένη και γλωσσικά/στοχαστικά αμφιδέξια κοινωνία, μόνον αυτή έχει αυτή τη δύναμη, όταν μάθει να αποστηθίζει και να λέει την “αλφαβήτα” ανάποδα από το ωμέγα στο άλφα, να διαβάζει κυκλικά από αριστερά προς δεξιά και τανάπαλιν μέσα στις ίδιες γραμμές. Τότε η κοσμοθέαση γίνεται όραμα, και το όραμα πράξη...κι ο Θησέας σκοτώνει ξανά το Μινώταυρο και διαφεύγει από το Λαβύρινθο.