Ο τελευταίος Ελληνικός Εμφύλιος.

 

.Αυτό ήταν το ζητούμενο.
Όλη η επαρχία ‘’παρέλυσε ‘’.
Δεν εργάζεται και το χειρότερο είναι ότι δεν θέλει να εργαστεί. Έχει αστικοποιηθεί σε βαθμό που να νομίζει ότι κατοικεί σε ένα μακρινό προάστιο της Αθήνα.
Ως εκ τούτου φυσικό είναι πλέον να αποδέχεται τα κύματα των ξένων μεταναστών.

Ποιος θα δουλεύει στα χωράφια ?
Τα παιδιά των κτηματιών ονειρεύονται να γίνουν τραγουδιστές. Θα χαλάσουν το μανικιούρ στα χωράφια.
Θα κρυώσουν και θα βραχνιάσουν.
Γεμάτα είναι τα καφενεία της επαρχίας από ‘’ αναμένοντες ‘’ τον διορισμό ‘’ διοικητές επιχειρήσεων’’.
Γεμάτες οι πλατειές από αποφοίτους της κάθε πιθανής και απίθανης σχολής.
Πτυχία με τα φορτηγά φέρνουν στα χωριά τα ‘’ αξία’’ αλλά παντελώς τεμπέλικα τέκνα τους.

Το ακόμα χειρότερο για τους επαρχιώτες είναι ότι είναι πλέον εξαρτώμενοι από το κέντρο. Δεν είναι παραγωγικοί και εκβιάζονται από την κεντρική εξουσία.
Εκβιάζονται από τα κόμματα.
Δεν μπορούν να ζήσουν.
Το κόστος ζωής είναι δυσβάστακτο και δεν μπορούν να επιβιώσουν με τα οικονομικά δεδομένα της επαρχίας.
Τα ενοίκια είναι πανάκριβα και οι νέοι δεν μπορούν ν’ ανταπεξέλθουν.
Φεύγουν στα μεγάλα αστικά κέντρα για σπουδές και δεν ξαναγυρίζουν.
Δεν μπορούν να ξαναγυρίσουν.
Δεν τους συμφέρει να γυρίσουν.
Δεν μπορούν να πληρώσουν κόστος ζωής Αθήνας με μεροκάματα Φλώρινας.

Η επαρχία ‘’ αιμορραγεί ‘’ πληθυσμιακά.
Αποψιλώνεται καθημερινά.
Με τεχνητά μέσα προσπαθούν να συγκρατήσουν τους πληθυσμούς.
Ψάχνουν να βρουν τρόπους να συγκρατήσουν τους πληθυσμούς, μοιράζοντας ‘’ ψίχουλα’’ με το κομματικό αζημίωτο.
‘’Ψίχουλα’’, που να τους ‘’δένουν ‘’ ακόμα πιο πολύ με τα κόμματα.
Είδαμε να δρομολογούνται προγράμματα εκπαίδευσης για την βελτίωση της ανταγωνιστικότητας.
Τα περίφημα ΚΕΚ.

Είδαμε άνεργους τορναδόρους να ‘’εκπαιδεύονται ‘’ στο μάρκετινγκ.
Είδαμε άνεργες φορδραρίστριες να ‘’εκπαιδεύονται ‘’ στο μάνατζμεντ.
Αγράμματους αγρότες να ‘’εκπαιδεύονται ‘’ στο office της Microsoft.
Τρομερά πράγματα.

Για να διατηρήσουν τεχνητά μια οικονομική λειτουργία, έψαχναν προφάσεις να μοιράσουν ‘’ ψίχουλα’’, που να κρύβουν την αθλιότητα και την καλπάζουσα ανεργία.

Αυτό ήταν το ζητούμενο.
Να ‘’αναζωογονηθεί ‘’ η πελατειακή σχέση μεταξύ κομμάτων και ψηφοφόρων.
Οι πάντες τώρα ‘’ προσανατολίζονται’’ προς το δημόσιο.
Τον μόνο ‘’εργοδότη ‘’ που μπορεί έστω και οριακά να καλύψει αυτό το τεχνητά εξωφρενικό και πανελλήνιο κόστος ζωής. Τον ‘’ εργοδότη ‘’ που ελέγχουν τα κόμματα .
Οι πάντες έχουν ανάγκη τα κόμματα.
Να διοριστούν, για να σωθούν.
Φτάνουν σε σημείο να πουλάνε ολόκληρες περιούσιες για να διαφθείρουν και να καταφέρουν να εξασφαλίσουν μα θέση στο δημόσιο.

Τα πάντα ξεκινάνε από το οικονομικό και εκεί εκβιάζονται .
Οι επαρχιώτες είναι όμηροι των κομμάτων τόσο σε προσωπικό επίπεδο όσο και σε κοινωνικό.
Δεν μπορούν να τα αγνοήσουν.
Πρέπει να πληρώσουν για να τα αγνοήσουν.
Δικοί τους είναι οι δήμοι και δικά τους είναι τα χρέη των δήμων.
Ας πληρώσουν μέσω των δημοτικών τελών τα χρέη των δήμων. Ας πληρώσουν μέσω των δημοτικών τελών τα χρέη τους και ας διαμαρτυρηθούν.

Τι θα κάνουν τώρα?

Όπως αυτοί αντιλαμβάνονται ότι ένας ξένος ‘’επενδυτής’’ μπορεί να τους σώσει, αγοράζοντας την τοπική παράλια, έτσι είναι πλέον υποχρεωμένοι ν’ αντιλαμβάνονται και την ανάγκη του κράτους να πουλήσει τη ΔΕΗ.
Υπάρχει απόλυτη ευθυγράμμιση των αντιλήψεων….

---- ---------

Απόσπασμα από το βιβλίο του, Παναγιώτη Τραΐανού,

Ο τελευταίος Ελληνικός Εμφύλιος.
ΚΑΡΤΕΛ