Εισαι μουσικά ψαγμένος οκ αλλα ξέρεις οι μέρες περνούν μέσα σε μια μουντή συνθήκη,λίγο ο αστατος καιρός με τα πισωγυρίσματα,λίγο τα νέα που δεν σε αφήνουν να ησυχάσεις, λίγο ο διαρκής βραχνάς της πανδημίας που έφυγε για διακοπές και θα επιστρέψει το φθινόπωρο,.Ειναι τελικά το μέλλον μας αβέβαιο, βομβαρδισμένο και οι συνθήκες άσχημες.Ειναι η ακρίβεια που μας πολιορκεί, είναι η κοινωνική αποχαύνωση και η μοιρολατρική αποδοχή ολων τω αστοχιών που τα ΜΜΕ μας πλασάρουν ως επιτυχίες και ως εκ θαύματος ο πολίτης αποδέχεται αμασητη την πληροφορία βλέπε υποτίθεται την κατάργηση της ρ'ητρας αναπροσαρμογής, πλέον δεν βλέπω να υπάρχει κανένα ανάχωμα στην κοινωνία που να μπορέσει να ανακόψει τον κατήφορο, είναι μια μαλακή δυστοπία φτιαγμένη απο την εξάντληση, την απογοήτευση και τον θυμό που σε κάνουν να χάνεις την ροή των αλλαγών που οσονούπω θα είναι τεκτονικές,τα πράγματα αλλάζουν και δεν το παίρνεις χαμπαρι.Υπάρχει κάτι όμως που παρά το παρατεταμένο μούδιασμα μας κανει να αισθανόμαστε ακόμα ζωντανοί, είναι οι μικρές στιγμές, χαραμάδες της καθημερινότητας, οι στιγμές που διαβάζεις κάτι πριν κοιμηθείς,που κάνεις ένα διάλειμμα βλέποντας κάτι, που τελικά ξεχνιέσαι ενω ψάχνεις κάτι σχετικό με την επαναφορά της μνήμης δλδ την ανάμνηση.Αυτές οι απλές στιγμές ειναι που μας κτίζουν ακόμα,εκεί γυρνάμε σχεδόν ασυναίσθητα,όταν θέλουμε να αποδείξουμε οτι ο χρόνος μπορεί να σταματήσει έστω για λίγο πως υπαρχει ένας εαυτός κάτω απο τον καθημερινό εαυτό μας που μένει θωρακισμένος και περιφρουρημένος ακόμα και σε στιγμες που δεν γίνεται ορατός από την επιφάνεια. Μήπως τελικά το σύστημα παρα τις προσπάθειες να μας αποχαυνώσει, αποπροσανατολίσει, μας ακυρώσει την δυναμική μας, μας θέσει στο περιθώρειο, μας αποστασιοποιήσει, μας κάνει αβουλους παρατηρητές με μειωμένη αντιληπτική ικανότητα, προκειμένου να παίρνει τις απαραίτητες ανάσες επιβίωσής του .δεν το πετύχει , επειδή ακριβώς είμαστε στην σωστή εμείς πλευρά της ιστορίας, που τελικά κόντρα στην καθημερινότητα που μας πλακώνει μας κάνει να θυμόμαστε τις αναγκαιότητες, τις δυνατότητες και τις επιθυμίες της ανθρώπινης εκδοχής του εαυτού μας.
είναι το γεγονός της ε βδομάδας....το είδατε πουθενά; Ο παππούς της ήταν υψηλόβαθμος ηγέτης των Ναζί, στρατιωτικός δικαστής, ένας ...
Εισαι μουσικά ψαγμένος οκ αλλα ξέρεις οι μέρες περνούν μέσα σε μια μουντή συνθήκη,λίγο ο αστατος καιρός με τα πισωγυρίσματα,λίγο τα νέα που δεν σε αφήνουν να ησυχάσεις, λίγο ο διαρκής βραχνάς της πανδημίας που έφυγε για διακοπές και θα επιστρέψει το φθινόπωρο,.Ειναι τελικά το μέλλον μας αβέβαιο, βομβαρδισμένο και οι συνθήκες άσχημες.Ειναι η ακρίβεια που μας πολιορκεί, είναι η κοινωνική αποχαύνωση και η μοιρολατρική αποδοχή ολων τω αστοχιών που τα ΜΜΕ μας πλασάρουν ως επιτυχίες και ως εκ θαύματος ο πολίτης αποδέχεται αμασητη την πληροφορία βλέπε υποτίθεται την κατάργηση της ρ'ητρας αναπροσαρμογής, πλέον δεν βλέπω να υπάρχει κανένα ανάχωμα στην κοινωνία που να μπορέσει να ανακόψει τον κατήφορο, είναι μια μαλακή δυστοπία φτιαγμένη απο την εξάντληση, την απογοήτευση και τον θυμό που σε κάνουν να χάνεις την ροή των αλλαγών που οσονούπω θα είναι τεκτονικές,τα πράγματα αλλάζουν και δεν το παίρνεις χαμπαρι.Υπάρχει κάτι όμως που παρά το παρατεταμένο μούδιασμα μας κανει να αισθανόμαστε ακόμα ζωντανοί, είναι οι μικρές στιγμές, χαραμάδες της καθημερινότητας, οι στιγμές που διαβάζεις κάτι πριν κοιμηθείς,που κάνεις ένα διάλειμμα βλέποντας κάτι, που τελικά ξεχνιέσαι ενω ψάχνεις κάτι σχετικό με την επαναφορά της μνήμης δλδ την ανάμνηση.Αυτές οι απλές στιγμές ειναι που μας κτίζουν ακόμα,εκεί γυρνάμε σχεδόν ασυναίσθητα,όταν θέλουμε να αποδείξουμε οτι ο χρόνος μπορεί να σταματήσει έστω για λίγο πως υπαρχει ένας εαυτός κάτω απο τον καθημερινό εαυτό μας που μένει θωρακισμένος και περιφρουρημένος ακόμα και σε στιγμες που δεν γίνεται ορατός από την επιφάνεια. Μήπως τελικά το σύστημα παρα τις προσπάθειες να μας αποχαυνώσει, αποπροσανατολίσει, μας ακυρώσει την δυναμική μας, μας θέσει στο περιθώρειο, μας αποστασιοποιήσει, μας κάνει αβουλους παρατηρητές με μειωμένη αντιληπτική ικανότητα, προκειμένου να παίρνει τις απαραίτητες ανάσες επιβίωσής του .δεν το πετύχει , επειδή ακριβώς είμαστε στην σωστή εμείς πλευρά της ιστορίας, που τελικά κόντρα στην καθημερινότητα που μας πλακώνει μας κάνει να θυμόμαστε τις αναγκαιότητες, τις δυνατότητες και τις επιθυμίες της ανθρώπινης εκδοχής του εαυτού μας.
ΑπάντησηΔιαγραφή